جامی » دیوان اشعار » فاتحة الشباب » قطعات » شمارهٔ ۳۰

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>چنان ز خلق ملولم که تا به چشم نیاید</p></div>
<div class="m2"><p>مرا خیال کسی روز و شب ز خواب گریزم</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>به سایه چون روم از تاب آفتاب یقین دان</p></div>
<div class="m2"><p>که من ز سایه خود نی ز آفتاب گریزم</p></div></div>

دیوان جامی ـ ج ۱ (فاتحة الشباب) - نور الدین عبدالرحمان جامی - تصویر ۸۴۲

شمارهٔ ۳۱

چنان ز خلق ملولم که تا به چشم نیاید
مرا خیال کسی روز و شب ز خواب گریزم
به سایه چون روم از تاب آفتاب یقین دان
که من ز سایه خود نی ز آفتاب گریزم

هوش مصنوعی: شاعر از خستگی و دل‌زدگی از مردم سخن می‌گوید و اشاره می‌کند که حتی در خواب هم نمی‌تواند از خیال کسی فرار کند. او به ما می‌گوید که اگر از سایه‌اش فرار کند، هدفش تنها فرار از آفتاب نیست، بلکه به نوعی از شرایط موجود خود نیز فرار می‌کند.

شمارهٔ ۲۹

شمارهٔ ۳۰

هوش مصنوعی: من آنقدر از مردم دلزده هستم که حتی فکر کسی در چشمم نیفتد، به همین خاطر روز و شب از خواب فرار می‌کنم.

چنان ز خلق ملولم که تا به چشم نیاید

مرا خیال کسی روز و شب ز خواب گریزم

هوش مصنوعی: وقتی به سایه پناه می‌برم تا از گرمای خورشید در امان باشم، بدان که من نه از سایه‌ام فرار می‌کنم و نه از تابش آفتاب.

به سایه چون روم از تاب آفتاب یقین دان

که من ز سایه خود نی ز آفتاب گریزم

شمارهٔ ۳۰

اطلاعات

برگردان به زبان ساده