هوش مصنوعی: هر جا که همچون ماه در آسمان خیمه می‌زند، آن آفتاب بیدلان (عاشقان) بر اساس رشته جان خود آن را به طناب تبدیل می‌کنند.

هوش مصنوعی: چنان که از چشمانم اشک و خون ریخته می‌شود، در هر مکانی، تا آنجا که گویا خیمه‌های مردم را تحت تاثیر قرار می‌دهد و به شکل حبابی در می‌آید.

هوش مصنوعی: من با اشتیاق و امید، به هر سو که بروم، می‌خواهم نشانه‌هایی از حضور او بگذارم و با جمعیت او همراه شوم. اشک‌هایم مثل باران نازل می‌شود و من به یاد او، در این مسیر پیش می‌روم.

هوش مصنوعی: او اسبش را به راحتی می‌رانَد و من در این اندیشه‌ام که چرا دستش را بر مهار می‌زند یا پایش را می‌بوسد.

هوش مصنوعی: دیگر از این بیشتر نگو، زیرا که چهره‌ی زیبا را نسوزان. در غیر این صورت، از دل من آهه‌ای برمی‌آید که آتش افروزد.

هوش مصنوعی: چگونه می‌تواند کسی از تابش آفتاب چهره‌اش را بپوشاند، در حالی که او به قدری لطیف است که سایه‌اش نمی‌تواند بر او بیافتد و همچون نقابی او را بپوشاند؟

هوش مصنوعی: مرد غمگینی که منتظر کشته شدنش بود، با تأخیری که دوستش در این کار ایجاد کرد، به شدت آهی کشید و گفت که این تأخیر در واقع جزو حوادث ناگوار زندگی اوست.