جامی » دیوان اشعار » فاتحة الشباب » غزلیات » شمارهٔ ۵۲

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>گر بدانی قیمت یک تار موی خویش را</p></div>
<div class="m2"><p>کی دهی بر باد زلف مشکبوی خویش را</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>آمدی با روی از گل تازه تر دوشم به خواب</p></div>
<div class="m2"><p>تازه کردی در دل من آرزوی خویش را</p></div></div>
<div class="b" id="bn3"><div class="m1"><p>تا نگردد گل ز اشکم زین همه دل کز بتان</p></div>
<div class="m2"><p>می ربایی فرش سنگ انداز کوی خویش را</p></div></div>
<div class="b" id="bn4"><div class="m1"><p>باغبان در چشم من عکس رخ و زلف تو دید</p></div>
<div class="m2"><p>لاله و سنبل نشاند اطراف جوی خویش را</p></div></div>
<div class="b" id="bn5"><div class="m1"><p>خاطرم ز آلایش زهد ریایی شد ملول</p></div>
<div class="m2"><p>یک دو کاسه درد خواهم شست و شوی خویش را</p></div></div>
<div class="b" id="bn6"><div class="m1"><p>ای که گویی خوی ازان بت می توانی باز کرد</p></div>
<div class="m2"><p>رو که من به می شناسم از تو خوی خویش را</p></div></div>
<div class="b" id="bn7"><div class="m1"><p>می دهم گفتم بهای خاک کویت آبروی</p></div>
<div class="m2"><p>گفت رو جامی نگهدار آبروی خویش را</p></div></div>

دیوان جامی ـ ج ۱ (فاتحة الشباب) - نور الدین عبدالرحمان جامی - تصویر ۲۱۹

شمارهٔ ۵۳

گر بدانی قیمت یک تار موی خویش را
کی دهی بر باد زلف مشکبوی خویش را
آمدی با روی از گل تازه تر دوشم به خواب
تازه کردی در دل من آرزوی خویش را
تا نگردد گل ز اشکم زین همه دل کز بتان
می ربایی فرش سنگ انداز کوی خویش را
باغبان در چشم من عکس رخ و زلف تو دید
لاله و سنبل نشاند اطراف جوی خویش را
خاطرم ز آلایش زهد ریایی شد ملول
یک دو کاسه درد خواهم شست و شوی خویش را
ای که گویی خوی ازان بت می توانی باز کرد
رو که من به می شناسم از تو خوی خویش را
می دهم گفتم بهای خاک کویت آبروی
گفت رو جامی نگهدار آبروی خویش را

شمارهٔ ۵۱

شمارهٔ ۵۲

گر بدانی قیمت یک تار موی خویش را

کی دهی بر باد زلف مشکبوی خویش را

آمدی با روی از گل تازه تر دوشم به خواب

تازه کردی در دل من آرزوی خویش را

تا نگردد گل ز اشکم زین همه دل کز بتان

می ربایی فرش سنگ انداز کوی خویش را

باغبان در چشم من عکس رخ و زلف تو دید

لاله و سنبل نشاند اطراف جوی خویش را

خاطرم ز آلایش زهد ریایی شد ملول

یک دو کاسه درد خواهم شست و شوی خویش را

ای که گویی خوی ازان بت می توانی باز کرد

رو که من به می شناسم از تو خوی خویش را

می دهم گفتم بهای خاک کویت آبروی

گفت رو جامی نگهدار آبروی خویش را

شمارهٔ ۵۲

اطلاعات