جامی » دیوان اشعار » فاتحة الشباب » غزلیات » شمارهٔ ۵

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>چند سوی چمن آیم به هوایت چو صبا</p></div>
<div class="m2"><p>یک ره ای سرو سهی قامت رعنا بنما</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>به ته کرته نیلی سوی بستان بخرام</p></div>
<div class="m2"><p>تا گل از شوق کند خرقه فیروزه قبا</p></div></div>
<div class="b" id="bn3"><div class="m1"><p>باغبان کاش کند سوسن و گل فرش رهت</p></div>
<div class="m2"><p>زانکه بر روی زمین حیف بود آن کف پا</p></div></div>
<div class="b" id="bn4"><div class="m1"><p>سرو را جالب جوی است و تو را گوشه چشم</p></div>
<div class="m2"><p>الله الله چه تفاوت تو کجا سرو کجا</p></div></div>
<div class="b" id="bn5"><div class="m1"><p>همچو بلبل به هوای گل رویت نالم</p></div>
<div class="m2"><p>نیست این ناله و فریاد من از باد هوا</p></div></div>
<div class="b" id="bn6"><div class="m1"><p>زآب صافی نگر آن روی چو گل تا دانی</p></div>
<div class="m2"><p>کز چه رو این همه جویان تواند اهل صفا</p></div></div>
<div class="b" id="bn7"><div class="m1"><p>با تو جامی هوس گشت گلستان دارد</p></div>
<div class="m2"><p>لیک چون همرهی سرو کند شاخ گیا</p></div></div>

دیوان جامی ـ ج ۱ (فاتحة الشباب) - نور الدین عبدالرحمان جامی - تصویر ۱۸۷

شمارهٔ ۶

چند سوی چمن آیم به هوایت چو صبا
یک ره ای سرو سهی قامت رعنا بنما
به ته کرته نیلی سوی بستان بخرام
تا گل از شوق کند خرقه فیروزه قبا
باغبان کاش کند سوسن و گل فرش رهت
زانکه بر روی زمین حیف بود آن کف پا
سرو را جالب جوی است و تو را گوشه چشم
الله الله چه تفاوت تو کجا سرو کجا
همچو بلبل به هوای گل رویت نالم
نیست این ناله و فریاد من از باد هوا
زآب صافی نگر آن روی چو گل تا دانی
کز چه رو این همه جویان تواند اهل صفا
با تو جامی هوس گشت گلستان دارد
لیک چون همرهی سرو کند شاخ گیا

شمارهٔ ۴

شمارهٔ ۵

چند سوی چمن آیم به هوایت چو صبا

یک ره ای سرو سهی قامت رعنا بنما

به ته کرته نیلی سوی بستان بخرام

تا گل از شوق کند خرقه فیروزه قبا

باغبان کاش کند سوسن و گل فرش رهت

زانکه بر روی زمین حیف بود آن کف پا

سرو را جالب جوی است و تو را گوشه چشم

الله الله چه تفاوت تو کجا سرو کجا

همچو بلبل به هوای گل رویت نالم

نیست این ناله و فریاد من از باد هوا

زآب صافی نگر آن روی چو گل تا دانی

کز چه رو این همه جویان تواند اهل صفا

با تو جامی هوس گشت گلستان دارد

لیک چون همرهی سرو کند شاخ گیا

شمارهٔ ۵

اطلاعات