جامی » دیوان اشعار » فاتحة الشباب » غزلیات » شمارهٔ ۳۷

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>من که جا کردم به دل آن کافر بدکیش را</p></div>
<div class="m2"><p>گوش کردن کی توانم قول نیک اندیش را</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>ناصحا سودای بدخویی چنین می داردم</p></div>
<div class="m2"><p>ورنه کس هرگز چنین رسوا نخواهد خویش را</p></div></div>
<div class="b" id="bn3"><div class="m1"><p>رسم دلجویی ندارد یارب آن سلطان حسن</p></div>
<div class="m2"><p>یا نمی گوید کسی حال من درویش را</p></div></div>
<div class="b" id="bn4"><div class="m1"><p>کیش پر تیر جفا دارد به کین بیدلان</p></div>
<div class="m2"><p>از کدام استاد سنگین دل گرفت این کیش را</p></div></div>
<div class="b" id="bn5"><div class="m1"><p>درد تو بیش از حد و غم های تو از درد بیش</p></div>
<div class="m2"><p>با که گویم یارب این غمهای بیش از بیش را</p></div></div>
<div class="b" id="bn6"><div class="m1"><p>دل فگار توست کار او میفکن با طبیب</p></div>
<div class="m2"><p>زانکه جز داغ تو نبود سودمند این ریش را</p></div></div>
<div class="b" id="bn7"><div class="m1"><p>سینه جامی که شد ریش از تو نتوان نیش زد</p></div>
<div class="m2"><p>زانکه آه سوزناکش می گدازد نیش را</p></div></div>

دیوان جامی ـ ج ۱ (فاتحة الشباب) - نور الدین عبدالرحمان جامی - تصویر ۲۰۸

شمارهٔ ۳۸

من که جا کردم به دل آن کافر بدکیش را
گوش کردن کی توانم قول نیک اندیش را
ناصحا سودای بدخویی چنین می داردم
ورنه کس هرگز چنین رسوا نخواهد خویش را
رسم دلجویی ندارد یارب آن سلطان حسن
یا نمی گوید کسی حال من درویش را
کیش پر تیر جفا دارد به کین بیدلان
از کدام استاد سنگین دل گرفت این کیش را
درد تو بیش از حد و غم های تو از درد بیش
با که گویم یارب این غمهای بیش از بیش را
دل فگار توست کار او میفکن با طبیب
زانکه جز داغ تو نبود سودمند این ریش را
سینه جامی که شد ریش از تو نتوان نیش زد
زانکه آه سوزناکش می گدازد نیش را

شمارهٔ ۳۶

شمارهٔ ۳۷

من که جا کردم به دل آن کافر بدکیش را

گوش کردن کی توانم قول نیک اندیش را

ناصحا سودای بدخویی چنین می داردم

ورنه کس هرگز چنین رسوا نخواهد خویش را

رسم دلجویی ندارد یارب آن سلطان حسن

یا نمی گوید کسی حال من درویش را

کیش پر تیر جفا دارد به کین بیدلان

از کدام استاد سنگین دل گرفت این کیش را

درد تو بیش از حد و غم های تو از درد بیش

با که گویم یارب این غمهای بیش از بیش را

دل فگار توست کار او میفکن با طبیب

زانکه جز داغ تو نبود سودمند این ریش را

سینه جامی که شد ریش از تو نتوان نیش زد

زانکه آه سوزناکش می گدازد نیش را

شمارهٔ ۳۷

اطلاعات