جامی » دیوان اشعار » فاتحة الشباب » غزلیات » شمارهٔ ۳۸

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>هر دم افروزی چو گل رخسار آتشناک را</p></div>
<div class="m2"><p>شعله در خرمن زنی مشتی خس و خاشاک را</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>عقل را روشن شود ماهیت حسنت اگر</p></div>
<div class="m2"><p>پرده حیرت نبندد دیده ادراک را</p></div></div>
<div class="b" id="bn3"><div class="m1"><p>جان پاک است آن نه تن در زیر پیراهن تو را</p></div>
<div class="m2"><p>صد هزاران آفرین جان آفرین پاک را</p></div></div>
<div class="b" id="bn4"><div class="m1"><p>کمترین صید توام پیش سگان خود فکن</p></div>
<div class="m2"><p>گر نیم لایق که آلایی به من فتراک را</p></div></div>
<div class="b" id="bn5"><div class="m1"><p>جامه جان چاک شد تاری ز پیراهن ببخش</p></div>
<div class="m2"><p>کز چنان رشته توان پیوند کرد این چاک را</p></div></div>
<div class="b" id="bn6"><div class="m1"><p>دامن خرگه برافکن ای مه خرگه نشین</p></div>
<div class="m2"><p>ورنه خواهد سوخت آهم خیمه افلاک را</p></div></div>
<div class="b" id="bn7"><div class="m1"><p>خاک شد بر رهگذارت جامی و هرگز نیافت</p></div>
<div class="m2"><p>آن شرف کز سایه سرو تو باشد خاک را</p></div></div>

دیوان جامی ـ ج ۱ (فاتحة الشباب) - نور الدین عبدالرحمان جامی - تصویر ۲۰۸

شمارهٔ ۳۹

هر دم افروزی چو گل رخسار آتشناک را
شعله در خرمن زنی مشتی خس و خاشاک را
عقل را روشن شود ماهیت حسنت اگر
پرده حیرت نبندد دیده ادراک را
جان پاک است آن نه تن در زیر پیراهن تو را
صد هزاران آفرین جان آفرین پاک را
کمترین صید توام پیش سگان خود فکن
گر نیم لایق که آلایی به من فتراک را
جامه جان چاک شد تاری ز پیراهن ببخش
کز چنان رشته توان پیوند کرد این چاک را
دامن خرگه برافکن ای مه خرگه نشین
ورنه خواهد سوخت آهم خیمه افلاک را
خاک شد بر رهگذارت جامی و هرگز نیافت
آن شرف کز سایه سرو تو باشد خاک را

شمارهٔ ۳۷

شمارهٔ ۳۸

هر دم افروزی چو گل رخسار آتشناک را

شعله در خرمن زنی مشتی خس و خاشاک را

عقل را روشن شود ماهیت حسنت اگر

پرده حیرت نبندد دیده ادراک را

جان پاک است آن نه تن در زیر پیراهن تو را

صد هزاران آفرین جان آفرین پاک را

کمترین صید توام پیش سگان خود فکن

گر نیم لایق که آلایی به من فتراک را

جامه جان چاک شد تاری ز پیراهن ببخش

کز چنان رشته توان پیوند کرد این چاک را

دامن خرگه برافکن ای مه خرگه نشین

ورنه خواهد سوخت آهم خیمه افلاک را

خاک شد بر رهگذارت جامی و هرگز نیافت

آن شرف کز سایه سرو تو باشد خاک را

شمارهٔ ۳۸

اطلاعات