هوش مصنوعی: بر چهره‌ام رد اشک نیست، این که رنگ صورت من به قرمزی می‌زند. دل من به خاطر غمت پاره‌پاره شده و از این دل پاره، خون می‌ریزد.

هوش مصنوعی: اگر دل من از ظلم و بدی‌های تو آزرده‌خاطر شود، نگران نیستم؛ زیرا روح من از این قید و بند غم و اندوه به خاطر آن آزردگی رها می‌شود.

هوش مصنوعی: بدن ضعیف و بیمار من در نبود تو احساس تنگی و فشار می‌کند. ای کاش حالتی پیدا می‌کردم که همچون آهی از دل برآید و به آسمان پرواز کند.

هوش مصنوعی: ما در میان غم و اندوه قرار داریم، و تو در آرامش زندگی می‌کنی؛ همانند کسی که در کوهستان مشغول کار است، در حالی که زندگی شیرین و دل‌پذیر به جلو می‌رود.

هوش مصنوعی: اگر پوست (ظاهر) برای دیگران باشد، چون لیلی درخواستی نمی‌زند، مجنون در هر حالتی که بخواهد، در فضای عشق خود می‌گردد.

هوش مصنوعی: می‌دانم که بدون آبیاری و محبت، آب بهشت هم به حالت خود می‌رفت. اما زیبایی آن قد خوش‌قد و قامت که روی زمین است، این جریان را تغییر می‌دهد.

هوش مصنوعی: وقتی که صحبت از زیبایی آن دندان به میان می‌آید، در آن لحظه چه لذتی در نظم و ترتیب شعر وجود دارد، که کلمات با ارزش و پنهان از دل می‌جوشند.