گنجور » جامی » دیوان اشعار » فاتحة الشباب » غزلیات

جامی

شمارهٔ ۳۶۳

بر من از خوی تو هر چند که بی داد رود

چون رخ خوب تو بینم همه از یاد رود

گره طره مشکین مگشا پیش صبا

عمر صد دل شده مپسند که بر باد رود

تا به کی عاشق دلخسته به امید وصال

شادمان سوی درت آید و ناشاد رود

نقش شیرین رود از سنگ ولی ممکن نیست

که خیال رخش از خاطر فرهاد رود

خاک بادا سر من در ره آن سرو روان

که گرفتاری من بیند و آزاد رود

جز به ویرانه غم جا نکند مرغ دلم

جغد ازان نیست که در منزل آباد رود

دل به آن غمزه خونریز کشد جامی را

صید را چون اجل آید سوی صیاد رود

شمارهٔ ۳۶۲: ماه من تا کمر از موی میان نگشاید شمارهٔ ۳۶۴: نشکسته دلی ز هجر کی از دیده خون رود

اطلاعات

وزن: فعلاتن فعلاتن فعلاتن فعلن (رمل مثمن مخبون محذوف)

قالب شعری: غزل

منبع اولیه: ویکی‌درج

* با انتخاب متن و لمس متن انتخابی می‌توانید آن را در لغتنامهٔ دهخدا جستجو کنید.

برگردان به زبان ساده

بر من از خوی تو هر چند که بی داد رود

چون رخ خوب تو بینم همه از یاد رود

هوش مصنوعی: هرچند که از ستم و ناعدالتی تو بر من بگذرد، ولی وقتی که چهره زیبای تو را می‌بینم، همه‌ی این مشکلات و بدی‌ها از یادم می‌رود.

گره طره مشکین مگشا پیش صبا

عمر صد دل شده مپسند که بر باد رود

هوش مصنوعی: موهای مشکی و گره‌خورده‌ات را در مقابل نسیم باز نکن، زیرا عمر صد دل عاشق، ارزشش را ندارد که به باد برود.

تا به کی عاشق دلخسته به امید وصال

شادمان سوی درت آید و ناشاد رود

هوش مصنوعی: تا چه زمانی یک عاشق دلbroken باید با امیدی ناامید کننده به سمت در تو بیاید و در نهایت غمگین برگردد؟

نقش شیرین رود از سنگ ولی ممکن نیست

که خیال رخش از خاطر فرهاد رود

هوش مصنوعی: رودی که از سنگ می‌گذرد، می‌تواند نقش زیبایی ایجاد کند، اما هرگز نمی‌شود که محبت و یاد رخش از ذهن فرهاد محو شود.

خاک بادا سر من در ره آن سرو روان

که گرفتاری من بیند و آزاد رود

هوش مصنوعی: خاک بر سر من که در راه آن درخت زیبا، دلی را یاری کنم که به مشقت من پی برده و خود به راحتی برود.

جز به ویرانه غم جا نکند مرغ دلم

جغد ازان نیست که در منزل آباد رود

هوش مصنوعی: مرغ دل من تنها در ویرانه‌ها آرام می‌گیره و به همین خاطر است که به خانه‌های شاد و آباد راهی ندارد.

دل به آن غمزه خونریز کشد جامی را

صید را چون اجل آید سوی صیاد رود

هوش مصنوعی: دل به آن نگاه عاشقانه و کشنده می‌سپارد و در پی آن، مشغول نوشیدن می‌شود؛ اما چون مرگ به سراغش بیاید، همچون طعمه‌ای به سمت شکارچی خواهد رفت.