هوش مصنوعی: عزیز من، تا زمانی که ماه تو، موی میان خود را کنار نگذارد، دل‌های بی‌خبر از عشق، نتوانند از مشکلات روحی‌یشان رهایی یابند.

هوش مصنوعی: وقتی که بنفشه از پشت سر به باد می‌پیچد، گل سوسن هم باید دلیری کند و اگر آن سرو به راحتی زبانش را باز نکند، هیچ کس نمی‌تواند از او انتظار داشته باشد که صحبت کند.

هوش مصنوعی: اگر صدف به آن حقه پی ببرد، حتی اگر قطره‌ای از مروارید از ابر بیفتد، دهانش را نمی‌گشاید.

هوش مصنوعی: دو لب او مانند دو منبع شیرینی هستند. اگر فروشنده عسل آن‌ها را ببیند، از شرم به دکان خود نخواهد رفت.

هوش مصنوعی: اگر دل سختی بکشد و از درد بسوزد، اشک و ناله‌ام را در گلویم حبس کرده‌ام و نمی‌توانم آن را بیرون بریزم.

هوش مصنوعی: تا زمانی که ابروی او اشاره نکند، چرخش روزگار بر دلم تیر مصیبت را از کمان رها نمی‌سازد.

هوش مصنوعی: برای دل‌های غمگین، نمی‌توانم سخنی بگویم؛ حتی اگر چندین دفتر پر از احساسات و یادها داشته باشم، باز هم نمی‌توانم غم را برطرف کنم و شادی‌های گذشته را به یاد بیاورم.