هوش مصنوعی: وقتی کاروانی به سوی عشق و محبوب آماده می‌شود، در کنار آن، جان‌های بسیاری نیز به سفر می‌آیند.

هوش مصنوعی: هیچ کس قدرت وداع با او را ندارد. به او بگویید که بر بیچاره‌ها رحم کند، زیرا او به‌صورت پنهانی به کمک آن‌ها می‌آید.

هوش مصنوعی: آن ماه زیبا را از کاروان دور نکن، زیرا زیر باران نمی‌توانند بی‌دل‌ها را تحمل کنند و نمی‌توانند سفر کنند.

هوش مصنوعی: وقتی که بر مصیبت‌زده‌ها گریه کنم، دل من به قدری پر از درد و مشکل می‌شود که هر قطره اشکی که از چشمانم بریزد، به مانند سیل ویران‌کننده‌ای خواهد بود.

هوش مصنوعی: از دل به یاد او جانم را می‌برد، آری گاهی رفتن خوب است، به شرطی که صاحب‌خانه با مهمانش بیرون بیاید.

هوش مصنوعی: من بدون دل، به خاطر شوق و زیبایی او، از خاک برمی‌خیزم و گل‌های سبزه، لاله و ریحان از من جوانه می‌زنند.

هوش مصنوعی: تنها فریاد و ناله‌اش را می‌داند و زبانش مانند زنگ نواخته می‌شود، انگار که این صدا برای این است که از دل او همین فریاد بیرون بیاید.