هوش مصنوعی: این ابیات به توصیف جوانی می‌پردازد که به طور شجاعانه و با طراوت از پشت اسب می‌تازند و با حرکات زیبایش، دل عاشقان را می‌رباید. او با نگاه‌های خود همچون خنجری عمل می‌کند که عشق و احساس را در دل عاشقان به شدت تحت تاثیر قرار می‌دهد.

هوش مصنوعی: اسب نافرمان زخمی از قربانیان در هر جا سرهای برید شده‌ای را به نمایش می‌گذارد و در میدان جنگ، جایش را تعیین می‌کند.

هوش مصنوعی: زمانی که از دل پر درد و رنج انسان، عشق و احساساتش مانند پیکانی بیرون می‌آید، ناله و گله‌ای که از دل برمی‌خیزد، تنها ناشی از درد او نیست، بلکه نشان‌دهنده جدایی و فراقی است که بر او تحمیل شده است.

هوش مصنوعی: چنان که گل‌ها در باغ از باران شاداب و خندان می‌شوند، چشمان من نیز بر اثر اشک‌هایم آن غنچه لب را خندان می‌بیند.

هوش مصنوعی: اگر آن لب شیرین و دلنشین، بوی شکر را به زمین بپاشد، آن خاک می‌تواند در یک لحظه روح و حیات را به آنجا بیاورد.

هوش مصنوعی: غم همچون سیلی، بر جانم می‌تازد و خانه دل غمگینم را در خطر ویرانی قرار می‌دهد. جستجوی من برای یافتن بلا و مصیبت‌هایی است که بتواند این غم را از وجودم بیرون کند.

هوش مصنوعی: این گونه که یک جام پر از خون در هر شعر، داستان سرای دریای خون می‌شود، روزی خواهد رسید که آب های جاری از جدول دیوان به راه بیفتند.