هوش مصنوعی: وای بر آن پادشاه که حتی نگاهی به مظلومان نکرد و به خاطر تکبر، صدای دادخواهی را هم نشنید.

هوش مصنوعی: ما سال‌ها برای دیدن او به راهش رفتیم، ولی آن بدخلق هرگز بر خاک پایی نگذاشت.

هوش مصنوعی: دل که موقعی که از زیبایی محبوبش دم می‌زد و از صبوری خود سخن می‌گفت، حالا چگونه می‌تواند سال‌ها صبر کند؟ خصوصاً زمانی که خود او هم هیچ توجهی به دل ندارد و در واقع یک سال هم برای او ارزش قائل نیست.

هوش مصنوعی: هر کسی که با چهره‌ای زیبا و جذاب مانند طلا به دیگران نگاه کند، هرگز به مال و ثروت گدایان توجهی نخواهد داشت و از مقام و جایگاه اجتماعی هم هیچ نگرانی نخواهد داشت.

هوش مصنوعی: کیست که در عشق به حدی بی‌خود شده که از تیرهای بی‌رحمی جفا زخم‌های زیاد بر تنش خورده و حتی یک آه هم نکشیده است؟

هوش مصنوعی: من هیچ‌گونه نشانه‌ای از خودم بر دیوار و درب جا نگذاشتم، و این‌که با چهره‌ای رنگ‌پریده احساس ندامت کنم، حتی ارزش یک برگ کاه را هم نداشت.

هوش مصنوعی: من نمی‌دانم چرا این جام این‌قدر بی‌آبرو است، گرچه از او خیری نرسیده و هیچ گناهی هم نکرده است.