هوش مصنوعی: یار از کنار ما رفت و به اسیران توجهی نکرد. ما در دل برای او ناله و زاری کردیم، اما این زخم در دل او تاثیری نداشت.

هوش مصنوعی: ما به قدری شیفته و عاشق او شده‌ایم که حاضر به جان‌فشانی و بوسیدن پای او هستیم، اما او به دلیل خودبینی و نازش هرگز به آنجا نیامده است.

هوش مصنوعی: ما را اشک‌هامان ارزش زیادی ندارد، همان‌طور که رخ‌مان هم برای دیگران ارزشمند نیست، چون هرگز توجهی به این زیبایی‌ها و زرق و برق‌ها نمی‌شود.

هوش مصنوعی: تا زمانی که به چهره‌ات نگاه نکنم، هرگز جایی ندیدم که بر رویش به سمت دیگری تغییر کند.

هوش مصنوعی: بر روی زمین تنها نشانه‌های قدم‌های زیبای او را دیدم، اما هیچ‌گاه روشن‌بینی ندیدم که این زیبایی را ببیند و درک کند.

هوش مصنوعی: خواست که در حیات، بدن به همراه جانش برود، اما جان به قدری آرام و ناگهان رفت که بدن از رفتن او بی خبر مانده بود.

هوش مصنوعی: بر سر درش خاک نشسته است و جامی روی آن قرار دارد، اما هنوز نتوانسته‌ام از آرزوی بوسیدن پای او دست بکشیم.