هوش مصنوعی: خاک پای درخت طوبی به خاطر آن سرو بلندقدر، بزرگ و ارزشمند شده است.

هوش مصنوعی: ای روحانی با ویژگی‌های زیبا، از زلف خود دامنی به وجود آور که روح‌های آزاد را در آن گرفتار کنی.

هوش مصنوعی: من روزی که قلم به دست گرفتم و با آن خطوط زیبای تو را کشیدم، به این دنیا و نقش و نگارهایش فکر کردم. این لوح سبز رنگی که در آن زندگی و هستی به تصویر درآمده، نشان از زیبایی‌هایی دارد که در زندگی تو نهفته است.

هوش مصنوعی: از آزار و آسیب به من راضی نباش، چرا که بر آن بازوی زیبا یک تیغ زننده وجود دارد که از غمزه‌اش صدها نفر را به خون می‌کشاند.

هوش مصنوعی: من زنده‌ام و تو در حال رفتن هستی، اما هر لحظه به خاطر اینکه دیگران را می‌بینی که خونشان می‌ریزد، غمگین می‌شوم و این غم مرا به فکر کشتن خودم می‌اندازد.

هوش مصنوعی: درد تو از آغاز عالم شروع شده و تا پایان روزگار ادامه خواهد داشت. اما آیا کسی می‌تواند به خاطر این نعمت ابدی، که همیشه وجود دارد، شکرگزاری کند؟

هوش مصنوعی: در توصیف زیبایی خط تو، زبان شعر به تازگی تغییر کرده است و حال و هوای اشعار تازه‌ای دارد.