هوش مصنوعی: زلف‌های تو مانند موی پریشان، عطر خوشی را به اطراف پخش کرده و مانند شاخه‌های درخت بر گل‌های سنبل که شاداب و پرآب هستند، سایه افکنده است.

هوش مصنوعی: به در مسجد بیا و با دو ابروی خود را ببین که چگونه پشت به قبله، روبروی تو، محراب قرار دارد.

هوش مصنوعی: وقتی پسته به دهان و لب می‌رسد، دل را به خواسته‌اش می‌رساند، اما از این موضوع، انسان خردمند به تنگنا می‌آید.

هوش مصنوعی: در شب‌ها، نسیم بر خاک پای تو می‌وزد و خواب مرا بر هم می‌زند. اگر ندانم که بیداری من چه نعمت بزرگی است، این خواب بی‌خبر از آن نمی‌تواند آرامش بخش باشد.

هوش مصنوعی: هیچ کس از تیرگی عشق تو هرگز ناراحت نمی‌شود، زیرا غم و اندوه، از خونریزی قصاب ایجاد نمی‌شود.

هوش مصنوعی: دلم از هیچ راهی راحت نمی‌شود، انگار که درِ آرامش بر روی من بسته است و هیچ کس نمی‌تواند آن را برایم باز کند.

هوش مصنوعی: هیچ چیز دلنشین‌تر از این نیست که جامی پر از شعر زیبا نوشید، و زمان خوشی را با این سرود دل‌فریب برای دوستان خود رقم زد.