هوش مصنوعی: دل آدمی نمی‌تواند به سوی غیر از آن زیبای قد بلند برود و این عشق دشوار باعث شده است که جگرم خون شود.

هوش مصنوعی: ای حکیم، چرا این همه درد و رنج بیهوده را تحمل می‌کنی؟ کیست که بتواند دردهای تو را درمان کند و به من فایده برساند؟

هوش مصنوعی: هر درختی که من در چمن خوشحالی کاشته بودم، تندباد غم تو همه آن را از ریشه کند.

هوش مصنوعی: خنده بهارانه غنچه در زمانی که گل شکفته می‌شود، نشانه‌ای از شادی است. ابرها از سر tristeza واندوه می‌بارند. ای غنچه، حالا که سیراب هستی، تو نیز لبخند بزن و شاد باش.

هوش مصنوعی: خط زیبای تو همچون دودی است که از آتش در حال برخاستن است. وقتی به آن خال سیاه نگاه می‌کنم، دل من مانند اسفند می‌سوزد!

هوش مصنوعی: من آن کسی نیستم که از آرزوی تو دور شوم، هرچند که مرا از تو جدا کنند، چون قلمی هستم که به بند بسته شده‌ام و نمی‌توانم از این بند رها شوم.

هوش مصنوعی: کی می‌تواند به مشکین رسنت (جامی) دست یابد، هر چند که اراده‌اش او را به اوج آسمان پرتاب کرده باشد.