هوش مصنوعی: ای تو که لب نداری، من همچون قند شیرین در دهان تلخ تو هستم. در این جام که لب ندارد، شراب تلخ وجود تو همچون لعل سرخ است.

هوش مصنوعی: از زمانی که روزگار من را در فراق تو آزرده خاطر کرده، لذت زندگی و خواب خوش را از من گرفته و فقط تلخی را باقی گذاشته است.

هوش مصنوعی: اگر از دل سوخته من خبری بگیری و غم را به یاد آوری، ممکن است آن تلخی را که در حال حاضر احساس می‌کنم، به زبانم بیاری.

هوش مصنوعی: لطفاً زبان شیرین و دلنشین خود را در گفتارم نریز، زیرا هرچند که می‌نوشم، در دستانم زهر ناب تلخ از تو کمتر نیست.

هوش مصنوعی: از تو پرسیدم درباره‌ی بوسه، ولی شیرینی آن در لب‌های تو نبود. به نظر می‌رسید که راهی برای نیکی و محبت وجود ندارد و پاسخ شما تلخ بود.

هوش مصنوعی: چهره‌ات زیبا و شاداب چون گل است، اما اشک‌های من تلخ و دردناک هستند. هرگز گلی از آن تلخی به دست نیامده و همچنان این گلاب تلخ را به یاد تو می‌زنم.

هوش مصنوعی: باید از سرزنش و توبیخ تو، شیرینی‌ای بگیریم، زیرا از لبان شیرین هیچ طعمی تلخ نخواهد آمد.