هوش مصنوعی: با تلاش و اراده قوی، فقر و تنگدستی جایی در زندگی انسان ندارند. برای رسیدن به آرامش و آسایش، نمی‌توان در این کاخ کهنه و بی‌حاصل نشست و انتظار داشت که همه چیز به راحتی به دست آید.

هوش مصنوعی: در دل شب، نازکدلانی که در راه فقر قدم می‌زنند، به سختی می‌توانند مسیر را ادامه دهند. بارشان سبک نیست و راهی که در پیش دارند پر از سنگلاخ و دشواری است.

هوش مصنوعی: ترک فقر برای من ممکن نیست، زیرا در ازل با فقر پیمانی بسته‌ام که هیچ‌گاه نمی‌توان آن را نقض کرد.

هوش مصنوعی: دل من به صدا و نواهایی که از احساس فقر برمی‌خیزد، توجهی عمیق دارد و با اشتیاق به دنبال شنیدن آن است؛ به‌طوری که حتی در کنار کاخ‌های بزرگ و مجلل، احساسات و آوازهای واقعی و ساده را حس می‌کند.

هوش مصنوعی: هر آنچه داری و به دست آورده‌ای، مانند شکوفه‌هایی است که برف بر آن نشسته است، یعنی زودگذر و ناپایدار است. چراکه سنگ برای میوه‌هایش، تنها به دست کسانی که شایستگی ندارند، آسیب می‌بیند.

هوش مصنوعی: هر لحظه از عمر گران‌بهای ما، گنجی بی‌نظیر را از دست می‌دهیم. این گنجینگی که در هر لحظه وجود دارد، به سرعت در حال از بین رفتن است و این موضوع دل را به درد می‌آورد.

هوش مصنوعی: در شهر، محدودیت‌ها و ظواهر دنیوی نمی‌توانند جایگاه واقعی تو را تعیین کنند. به‌جای توجه به این ظاهرها، به سوی حقیقت و معنا برو، چراکه آن حقیقت و ملکوت فضای وسیع‌تری دارد که می‌توانی در آن رشد کنی و آزاد باشی.