هوش مصنوعی: هر شب به تماشای زیبایی روی تو می‌نشینم و صبح که می‌شود، اشک شوقی از چشمانم بر ستارگان می‌ریزد.

هوش مصنوعی: اگر شخصی به راستی و صداقت مانند من از عشق به خورشید سخن بگوید، پس چرا صبح باید با دامن پاره پاره و آشفته بروز کند؟

هوش مصنوعی: رنگ مشکی و زیبا از موهای تو، شب تیره‌ای را به یاد می‌آورد که در کنار صبح روشنی قرار دارد.

هوش مصنوعی: آهنگ ما چنان بلند و رساست که کسی نتواند تشخیص دهد این صدا متعلق به شب است یا صبح.

هوش مصنوعی: صبحی که به چهره‌ات نگریستم، همه چیز برایم خوب و خوش‌یمن شد، گویی به لطف این نگاه، آینده‌ام روشن شده است.

هوش مصنوعی: از صبح زود چه کنم وقتی که زیبایی تو را ندارم؟ هیچ‌کس در این شب تاریک، تو را در کنار صبح و روشنی ندارد.

هوش مصنوعی: به دلیل شباهت زیاد میان زیبایی چهره‌ات و روشنایی صبح، گفته‌های اهل سخن درباره‌ات بسیار زیبا و دلنشین است.

هوش مصنوعی: اگر ستاره‌ی زهره (نما) از افق طلوع نکند، باز هم جامی کافی است. زیبایی آثار تو همچون گوشواره‌ای برای صبح است.