هوش مصنوعی: نوشته‌ای که با خط تو بر گل سنبل نقش بسته، بر سفیدی صفحه‌ی خورشید رنگ مشکینی انباشته است.

هوش مصنوعی: بلبل در باغ به زیبایی‌ها و صفات خوب تو پرداخت و آوازش را سر داد. نسیم به دفتر گل‌ها زد و ورق‌های آن را به آب ریخت.

هوش مصنوعی: خال‌هایت در خم ابرو مانند دانه‌های شب است که از دست زاهدی که تسبیح در دست دارد، در محراب افتاده‌اند.

هوش مصنوعی: اشک‌هایی که از چشمانم که به خاطر غم و درد می‌ریزد، در واقع همانند قطرات خونی است که از جانم بر زمین می‌ریزد و به دامانت می‌رسد. این اشک‌ها نشان‌دهنده‌ی رنج و اندوهی عمیق است که در دل دارم.

هوش مصنوعی: پسته و بادام را به سمت لب‌ها نبر، زیرا چشمان سرمست، داستان شب را از دل‌های حکمت‌آموزان بازگو می‌کند.

هوش مصنوعی: در حالتی خواب بودم و بر روی علف و خار دراز کشیده بودم. در این حین، نسیم صبح گل‌ها را به بستر سنجاب پرتاب کرد.

هوش مصنوعی: دل من پر از شادی و عشق توست، همان‌طور که یک جام پر از خوشی است. عشق تو به آن جام مثل سنگی می‌زند و آن شادی‌ای که در آن وجود دارد، به بیرون میریزد.