هوش مصنوعی: امروز روز جولان و نبرد است، اما من نمی‌دانم سوارکار ترک من کجاست. همه با نظاره به چهره محبوب خود هستند، اما نمی‌دانم محبوب من کجاست.

هوش مصنوعی: عاشقان با دیدن محبوبانشان خوشحال و خندان هستند، اما من از این خوشحالی بهره‌ای ندارم و در غم و اندوه هستم. چرا من اینقدر ناراحت و غمگینم؟ غم من کجاست؟

هوش مصنوعی: مدت‌هاست در دل بی‌قراری می‌چرخم و سعی می‌کنم تحمل کنم، اما جان بی‌قرار من نمی‌داند به کجا برود.

هوش مصنوعی: خجالت نیکوکاران از زیبایی و جذابیت خوبان آنها را از جلوه‌گری بازمی‌دارد. من هم نمی‌توانم کنار سرو بلند و زیبا بایستم و تماشا کنم.

هوش مصنوعی: غم از دست رفتن عشق را فراموش کرده‌ام، اما کسی که سال‌ها در مسیر من بوده هنوز نپرسیده که من کجا هستم.

هوش مصنوعی: در دامن پاک او هیچ آلودگی نیست، اما من با حالتی ناخوشایند در اثر ناامیدی، غبار غم و اندوه خود را جا گذاشته‌ام.

هوش مصنوعی: جامی در این بیت به تنهایی و بی‌کسی خود اشاره می‌کند و از دوری خود از کسی که دوستش دارد، رنج می‌برد. او می‌گوید اگر زمانی کسی از او بپرسد این خاکسار غریبه کجاست، چه خواهد شد. در واقع این بخش نشان‌دهنده دل‌تنگی و احساس غم اوست و هربار که به یاد آن شخص می‌افتد، این حس را بازتجربه می‌کند.