هوش مصنوعی: من در دلتنگی و اندوه خودم سرافکنده و غمگین هستم و نگرانم که عشق من، یارم، چه احساسی نسبت به من دارد. در حقیقت، در این حال و روز، به فکر او هستم، اما نمی‌دانم او چه احساسی نسبت به من دارد.

هوش مصنوعی: من در مقابل آینه نشسته‌ام و به زانوی خود نگاه می‌کنم، تا حالا نمی‌دانم آن ماه روشن در روبرویم، کیست.

هوش مصنوعی: هر لحظه بوی خوشی مانند بوی مشک از باد صبحگاهی به مشام می‌رسد. اگر این عطر بر غزالی که نشانه‌ای از زیبایی و دلربایی است، بگذرد، باید بدانم که این بوی خوش از کجاست.

هوش مصنوعی: ای شیخ، مرا به نمازخانه‌ات نخوان، زیرا در دلم تصویری حک شده که نشان از خم ابروی کسی دارد.

هوش مصنوعی: اگر در خواب شب، آن درخت باریک و زیبا را نمی‌دیدم، اکنون در ذهنم تصویری از قامت دلپذیری مانده است که نمی‌دانم کیست.

هوش مصنوعی: ای کسی که ما از دشواری‌های دل سنگین او آزاد هستیم، امشب و تنها با خود مشغول هستم تا روزی را ببینم که گفتگو کنیم که چه کسی هست.

هوش مصنوعی: هر کسی که به کوی تو وارد می‌شود، باید ببیند که من به خاطر عشق تو مانند سگی به دور تو می‌گردم. بگذار تا روشن شود که من از جمله سگان این کوی هستم و به عشق تو سوزانم.