هوش مصنوعی: چشمانم از زیبایی کسی درخشان شده است، که اشک من از دیدن صورت گلی او، سرخ و گلگون شده است.

هوش مصنوعی: هر شب زیر دیوار تو به شدت می‌نالم تا سحرگاه، خسته و ناتوان. به یاد کسی هستم که در شب‌های تار، این ناله‌های غمگین را سر می‌دهد.

هوش مصنوعی: افرادی خواب تو را می‌بینند تا با چشمان خودت این نعمت و خوشبختی را تجربه کنند؛ اما نمی‌دانند که چنین بختی برای چه کسی خواهد بود.

هوش مصنوعی: من نمی‌گویم تو باعث زخم‌های عاطفی من شده‌ای، اما هر کسی که به حال و روز من نگاه کند، می‌فهمد که این زخم‌ها کار چه کسی است.

هوش مصنوعی: در جاهای زیادی به خاطر تو خون‌ریزی شده است، پس بهتر است بپرسی که این همه غم و درد و ناله که از دل شکسته و قلب حزینم برمی‌خیزد، مربوط به کیست.

هوش مصنوعی: من به خاطر زیبایی و جذابیت چشمان تو به شدت عاشق شده‌ام و حالا که بیمار عشق هستم، اگر فقط یک نگاه کوچک به من بیندازی، می‌پرسم این بیمار کیست که چنان دل‌باخته تو شده است.

هوش مصنوعی: ای مطرب، نام جامی را از دلت فراموش کن. من از این غزل می‌ترسم که آن مه (قصه‌گوش) نشنود و اگر بفهمد که این کلمات از کسی است، چه خواهد شد.