هوش مصنوعی: در این بیت، شاعر اشاره دارد به اینکه درویشی که از دنیا و زرق و برق آن بی‌نیاز است، از تاج زر که نماد قدرت و ثروت است، دوری می‌کند. همچنین، کوچک‌ترین جزئیات و نشانه‌های تارک (کلاه درویشی) می‌تواند نمایانگر روح بزرگ و شخصیتی عمیق باشد. به عبارت دیگر، ارزش واقعی در آراستگی درون است و نه در ظواهر مادی.

هوش مصنوعی: کسی نمی‌تواند به‌طور کامل از دو جهان خالی شود، مگر آن‌که از دیدن آن زیبای ترک (معشوق) دست بکشد، چون ترک کردن دیدن او، خود یک نوع ترک دیگر است.

هوش مصنوعی: نفس جانوری و حیوانی، شایستهٔ تاج و اعتبار نیست؛ چرا که فقر و نیازمندی، زینت و عظمت را به خود نمی‌گیرد و برای آنکه به عظمت برسد، باید از افسار و هدایت صحیح بهره‌مند شود.

هوش مصنوعی: زنی بود که برای دست خود زیورهایی از طلا درست کرده بود و این عمل او باعث شد که دست مردان هم با طلا و زیور بیاراید.

هوش مصنوعی: چهره‌اش مانند قلمی است که مسیر درست را به پیروان نشان می‌دهد و اشک‌هایش بر چهره‌اش مانند خطوطی بر کاغذ است.

هوش مصنوعی: به دنبال امید و ثروت زندگی خود را خراب نکن، زیرا آنچه می‌خوانی در حقیقت تنها تصویری از یک خواب و خیال است.

هوش مصنوعی: پیر به دنبال پیدا کردن عمر از دست رفته‌اش است که در زمین گم شده، چرا که به خاطر ناپایداری زندگی، به سختی از خودش را می‌سنجند و دچار محدودیت‌هایی شده است.

هوش مصنوعی: وقتی که آهی از غم و سوز دل بلند می‌شود، شنوندگان را به شوق و وجد می‌آورد. این آه مانند دودی است که از مشعل برمی‌خیزد و حاضرین را در فضای عاطفی و روحانی غوطه‌ور می‌سازد.

هوش مصنوعی: از امید به یافتن یکصدایی در زندگی خود دست بردار؛ چرا که تو به مانند جامی هستی که بر روی زانویش دوخت‌های مختلفی وجود دارد و این تفاوت‌ها شبیه به خطوط متنوعی هستند که در پشت دفتر نقش بسته‌اند.