هوش مصنوعی: سفیدی سرم مانند درختی است که شکوفه دارد و از این درخت تنها میوه‌ای که به دست می‌آید، غم است.

هوش مصنوعی: زمانی که شکوفه‌ها و میوه‌ها را در کنار هم می‌بینم، شگفت‌زده می‌شوم که من درخت را در حالتی می‌بینم که شکوفه دارد، اما میوه را می‌چشم.

هوش مصنوعی: شکوفه‌ها مدت زیادی نخواهند ماند و من از این موضوع شگفت‌زده‌ام که هر لحظه از زمانه بیشتر دچار شکست و پژمردگی می‌شوم.

هوش مصنوعی: از زمانی که به دنیا آمده‌ام، زندگی من بیشتر آسیب دیده تا اینکه سودی به من برساند. حالا در تلاش هستم تا با شکوفه‌هایم، آن آسیب‌ها را جبران کنم.

هوش مصنوعی: به دلیل اینکه آینه به وضوح عیب‌های موی او را نشان می‌دهد، دیگر نمی‌خواهم به چهره‌اش نگاه کنم.

هوش مصنوعی: چطور می‌توانم او را ببینم، در حالی که وقتی او را می‌بینم، تمام دید من از سیاهی پر می‌شود و هیچ نوری نمی‌بینم؟

هوش مصنوعی: اگر موها سفید شده باشند، ممکن است بر دید و نظر تأثیر بگذارند. جالب است که چقدر طبیعی است که در نگاه به موهای سفید، احساس احتیاط و نگرانی داشته باشیم.

هوش مصنوعی: اگرچه من در نظر دهر کوتاهی ندارم، اما اکنون در ذهنم نقص‌های زیادی از دنیا وجود دارد.

هوش مصنوعی: تلاوتی که در نیمه‌های شب انجام دادم و نور آن از ماه بود، در روز نمی‌تواند به من نوری ببخشد، همچنان که درخشش خورشید به آن کمک نمی‌کند.

هوش مصنوعی: دو چشم من از شیشه‌های خارجی ساخته شده است، اما هنوز برای قرائت آیات قرآن کافی نیست.

هوش مصنوعی: در این دنیا، دیده‌ها و درک‌ها ممکن است فریب‌کارانه باشند و انسان را به اشتباه بیندازند؛ در این حال، مانند کودکی که از زیبایی‌های فریبنده‌ی آسمان و دنیا غافل است، ممکن است به ظواهر دل ببندیم و از حقیقت غافل شویم.

هوش مصنوعی: من همچون مروارید کلمات را به بیرون می‌ریزم، زیرا از منبعی که سی و دو جواهر پنهان دارد، سخن می‌گویم و این کلمات مانند سکه‌ای ارزشمند هستند.

هوش مصنوعی: امروز سخت است که جواهرات ما را به نمایش بگذاریم، زیرا دوری زمان به ما ظلم کرده و حق ما را به تاراج برده است.

هوش مصنوعی: من به قدری به گفته‌ها و رفتارهای دیگران توجه داشتم که می‌توانستم به راحتی افکار و احساسات آن‌ها را در درون خودم حس کنم.

هوش مصنوعی: گوش من اکنون از بین رفته و بدون اشاره و نشان از دست، نمی‌توانم از صحبت‌های دوستان باخبر شوم.

هوش مصنوعی: با وجود اینکه حواسم از موضوعات مختلف منحرف شده، هرگز اجازه نمی‌دهم که در روشنگری و درک من دچار اختلال شود.

هوش مصنوعی: وقتی زیبایی و حقیقت خود را به نمایش می‌گذارد، دیگر نیازی به کمک و یاری حس ندارم.

هوش مصنوعی: من از زنبور و شیرینی لبانش چیزی نمی‌خواهم، چون خودم با شیرینی وجودم مثل نیشکر بزرگ شده‌ام.

هوش مصنوعی: قدم‌هایم به‌خاطر خمیدگی بدنم مانند حرف "لام" شده است و تا زمانی که عصا نداشته باشم، پایم در مسیر حرکت سست و بی‌ثبات است.

هوش مصنوعی: وقتی که وجود نداشته باشد، متوجه شدم که تاثیرم از کائنات محو می‌شود.

هوش مصنوعی: به خاطر ضعف جسمی‌ام به حالتی رسیده‌ام که اگر چیزی سنگین بر سرم بیافتد، پس از بیداری کمرم آسیب می‌بیند.

هوش مصنوعی: اگر یار نتواند دست به من بدهد، برای من ممکن نیست که به راحتی بنشینم یا بلند شوم و به موفقیت برسم.

هوش مصنوعی: زندگی مانند دانه‌های تسبیح است که به هم پیوسته‌اند. اگر بخواهم، می‌توانم هر دانه را جداگانه بشمارم و به عمق هر کدام بپردازم.

هوش مصنوعی: در اینجا شاعر از حالتی صحبت می‌کند که در آن به دور خود حلقه‌ای از سر و پا ایجاد شده است. او خود را در وضعیتی توصیف می‌کند که به خاطر غم‌هایش، سرش را بر زانو گذاشته و تا صبح در این حالت به سر می‌برد. این تصویر نشان‌دهنده حس تنهایی و اندوه عمیق اوست.

هوش مصنوعی: چگونه می‌توانم چهره‌ام را از زانوهایم جدا کنم، وقتی که هر دو به هم پیوسته‌اند به خاطر خونریزی درد و اندوهی که از جگرم می‌جوشد.

هوش مصنوعی: هرچند که من به شکل حلقه درآمده‌ام، اما نگو که مثل حلقه در بیرون از خودم هستم.

هوش مصنوعی: وقتی که به درون فضای معنوی و دوستانه وارد می‌شوم، مانند حلقه‌ای می‌شوم که در آنجا باقی می‌مانم، در حالی که دنیای بیرون همچنان ثابت و دور از من باقی می‌ماند.

هوش مصنوعی: محیط دنیا همانند دایره‌ای در بیابان است و در کنار این عرصه، من احساس می‌کنم که انسانی کوچک و ناتوان هستم.

هوش مصنوعی: مرغی که از دام طبیعت و محدودیت‌های انسانی رها شده، در اوج کنگر وحدت نشسته است.

هوش مصنوعی: زمانی که در هوا قدم می‌زنم و پرواز می‌کنم، مانند بادی هستم که غبار دنیا را به حاشیه می‌زند و به عدم می‌روم.

هوش مصنوعی: اگر به من دانه‌ای از خوشه‌های پروین بدهند یا اینکه از چشمه خورشید به من آب بنوشانند، من از آن بهره‌مند می‌شوم.

هوش مصنوعی: من کسی نیستم که از اوج بلندی سقوط کنم و به پایین بروم؛ بلکه می‌خواهم از آب و دانه‌ای که در پایین موجود است، بهره‌مند شوم.

هوش مصنوعی: به دنبال ثروت و دارایی هستم، ولی چه فایده وقتی که با یک انسان توانگر و ثروتمند، دل خوشی از زر و زیور ندارم؟

هوش مصنوعی: این جمله به این معناست که سنگی که تحت تابش آفتاب قرار گرفته، به حالت درخشان و زرّین در آمده است. اگر من هم بر روی این سنگ بایستم و به آن نگاه کنم، مانند سنگی عبادت کرده خواهم بود. این بیان نشان‌دهنده تاثیرات مثبت نور و گرما بر روی اشیاء است و در عین حال به نوعی معنای روحانی و فلسفی را نیز منتقل می‌کند.

هوش مصنوعی: جهان مانند زنی عجوزه و جادوگر است که جادو و ترفندهایش باعث فریب انسان‌ها می‌شود و این فریب به قدری قوی است که افراد کور و کر نیز درگیر آن می‌شوند.

هوش مصنوعی: این موضوع هیچ نتیجه‌ای جز زیان نخواهد داشت، حتی اگر فرض کنیم که قضا و قدر بر ازدواج او و طرف مقابلش تأثیر بگذارد.

هوش مصنوعی: مانند مرغ‌های خانگی که به دنبال دانه می‌گردند، من هم مانند کبکی آرام و نرم تحت فشار خنده و شادابی روز و شب، چه تغییراتی پیدا کنم.

هوش مصنوعی: زمانی که زبان تهمت و تیرهایی از بی‌انصافی از حسود به سمت تو پرتاب شود، دیگر نیازی به دفاع از خود و برقراری برتری وجود ندارد؛ کافی است که از خود فاصله بگیری و به وضعیت عدم وجود بیندیشی.

هوش مصنوعی: دل من به جایگاه خیر و کمال رسیده است، بنابراین نمی‌توانم از انتقادات و بی‌احترامی‌های افراد ناراضی و شرور گله‌مند باشم.

هوش مصنوعی: گوش من پر از ذکر و یاد فرشتگان است، مانند عیسی که هرگز نگران و پریشان نمی‌شود.

هوش مصنوعی: از عمق واقعیات عرفانی، قلبم پر از گنجینه‌ای از اسرار شده است. آیا به حقیقت درک عمیق‌تری از زندگی به دست می‌آورم یا فقط در دام تفکر پیچیده‌ی فلاسفه گرفتار می‌شوم؟

هوش مصنوعی: وقتی بر سر سفره‌ی دانش الهی بنشینم، دیگر به هیچ چیز جز علم و معرفت فکر نمی‌کنم و همه‌ی شائبه‌های ناپاک از من دور می‌شود.

هوش مصنوعی: اگر در افکارم در شعر غوطه‌ور شوم، همچون غواصی هستم که به ارزش یک گوهر دست می‌یابد و برای آن باید هزینه‌ای پرداخت کند تا به دریا برسد.

هوش مصنوعی: پژوهش و تلاش من در نوشتن، مانند جنبش قلم در باغی از نثر است و می‌تواند از کویر خشکی، محصولی تازه و پرثمر به بار آورد.

هوش مصنوعی: اگر در باغ محبت درختی باشد که میوه آن معرفت و آگاهی باشد، من همان درخت هستم.

هوش مصنوعی: اما چه فایده که مردم بدخلق همیشه طعم تلخی به آنچه من به دست می‌آورم می‌زنند.

هوش مصنوعی: من سکوت می‌کنم زیرا بحث به جایی رسیده که جز خود دعوا هیچ معنای دیگری ندارد.

هوش مصنوعی: اگر هنری ندارم و فقط در مورد آن صحبت می‌کنم، چرا باید دلیلی برای ماندن بیاورم در حالی که بی‌هنر هستم؟

هوش مصنوعی: اگر زبان من به‌کاری نیاید و نتوانم آن را کنترل کنم، مرا به دوزخ می‌کشاند.

هوش مصنوعی: وقتی که در دل من درهای فیض و نعمت کوبیده شد، چه فایده‌ای دارد اگر در سخن گفتن مهارت داشته باشم؟

هوش مصنوعی: خدایا، به خاطر آن شخص بزرگواری که به خاطر عشق و شوق او قلبم به تپش افتاده است، از تو درخواست می‌کنم.

هوش مصنوعی: من به راستین پاکزادانی که در مسیر پیروی از خود قدم گذاشته‌اند، پناه می‌برم.

هوش مصنوعی: مرا همراهی کن تا با کمک همت خودم، لباس واقعی زندگی‌ام را از وجودم دور کنم.

هوش مصنوعی: مرا نشان بده که مانند جامی، از تنگی وجود به گستردگی سرزمین عدم برسم.

هوش مصنوعی: در آن سفر، تنها تهدیدی که وجود دارد، فکر کردن به خود و زندگی است. به لطف و مهربانی تو، مرا از آن تهدید دور نگه‌دار.