هوش مصنوعی: خداوند دانا سخنی را آشکار کرده است که از مشکلات جهان قدیمی می‌گوید.

هوش مصنوعی: از وضعیت آسمان‌ها و حرکت ستاره‌ها، به حال اسکندر چنین نوشته‌ای رقم زده شد.

هوش مصنوعی: زمانی که صبح خوشبختی او فرا برسد، همه چیز در دنیا به طور کامل دگرگون خواهد شد.

هوش مصنوعی: در مکان مقدر برای مرگ او، زمین از آهن و آسمان از طلا بود.

هوش مصنوعی: زیر پای او بستر آهنینی وجود داشت و بالای سرش سایبانی از زرشک قرار داشت.

هوش مصنوعی: سکندر که از دریا بیرون آمد، سپاه را به سمت روم هدایت کرد.

هوش مصنوعی: او با شتاب بسیار و با قدم‌هایی محکم به جلو می‌رود، گویی که عمر باارزشش را به سرعت می‌گذارند.

هوش مصنوعی: شکر به هر کوه و دشت می‌رفت و به هر روز از کشوری عبور می‌کرد.

هوش مصنوعی: در آن حرکت کوهستانی هیچ چیزی جز آرامگاه زینت وجود نداشت.

هوش مصنوعی: یک روز در گرمای شدید تابستان، دنیا به شکل شاهی در میانه روز تحت تأثیر گرما و داغی قرار گرفته است.

هوش مصنوعی: به دشت وسیعی رسید که مانند یک ظرف پر از ذغال‌های درخشان و سوزان بود.

هوش مصنوعی: هوای آنجا به اندازه‌ای گرم است که مانند آه یک مظلوم ستمدیده احساس می‌شود و به همین دلیل، سنگ‌ها هم در گرمای شدید آنجا نرم و قابل تغییر می‌گردند.

هوش مصنوعی: به هر یک از مسیرهایش نشانه‌هایی از نعل‌های داغ و ذوب شده وجود دارد که حکایت از گذر پای جانوران بزرگ و پرآب می‌کند.

هوش مصنوعی: اگر سمندر را به آنجا ببر یا اجازه بدهی که رد شود، مانند پروانه‌ای که به آتش نزدیک می‌شود، او نیز بال و پرش را از دست می‌دهد و می‌سوزد.

هوش مصنوعی: وقتی که آتش به زمین فرود می‌آید، مانند ماهی‌ای در حال سرخ شدن می‌شود.

هوش مصنوعی: اگر دستانت را مانند یک پیکر ضعیف و بی‌بنیه نگه‌داری، به سرعت و بی‌خبر از خودت، به زمین خواهی افتاد.

هوش مصنوعی: سکندر در آن دشت گرم و پر از حرارت، از میان جنگجویان آماده‌ی نبرد عبور می‌کند.

هوش مصنوعی: به سبب مسیری که پیموده است و مشکلاتی که در آن با آن مواجه شده، بدنش از شدت گرما و فشار به خون آمده است و در حال جوشیدن است.

هوش مصنوعی: وقتی که از شدت هیجان و احساسات، خون در بدنش به جوش آمد، از راه بینی‌اش به بیرون زد.

هوش مصنوعی: او گنجینه‌ای از جواهرات گرانبها را بر سرش نهاد، که از طلا و عاج و مرجان ساخته شده بود.

هوش مصنوعی: خیلی تلا ش کرد تا خون را دفع کند و در این راه مکر و تزویر به کار برد، اما خون به هیچ وجه از آن ترفندها باز نایستاد و نه تنها متوقف نشد.

هوش مصنوعی: از طوفان مرگ، آسیب‌هایی به او رسید و بر آن سیل، نتوانستند مانع ایجاد کنند.

هوش مصنوعی: در این بیت، به وضعیتی اشاره شده که فردی احساس می‌کند فضای او به قدری محدود و تنگ شده که به سمت زمین تمایل پیدا کرده است. این حس می‌تواند نشان‌دهنده اضطراب، فشار یا محدودیتی باشد که فرد تجربه می‌کند.

هوش مصنوعی: یکی از ویژه‌گان به سرعت به سمت او رفت و کم‌کم او را از آن زین پایین آورد.

هوش مصنوعی: او از زره‌ی خود فرشی برای او انداخت و از سپر طلایی سایبانی برایش ساخت.

هوش مصنوعی: در بالای زره و زیر سپر، در زمانی به خواب رفته‌ام که از دنیا بی‌خبر بودم.

هوش مصنوعی: زمانی که از حالت بی‌خودی خارج شد و چشمانش را باز کرد، صدای رازآلودی به آرامی در گوشش زمزمه کرد.

هوش مصنوعی: این مکان جایی است که افراد خردمند و حکیم به خاطر مرگ خود احساس نگرانی و ترس می‌کنند.

هوش مصنوعی: زمانی که او از مرگ خود آگاه شد، دیگر امیدش به زندگی کم‌رنگ شد.

هوش مصنوعی: یک دبیر با دانایی خواسته است که عطر خوشبو را بر روی لوحی از کافور بپاشد.

هوش مصنوعی: نویسنده کتابی برای آرامش دادن به مادرش می‌نویسد تا دل پر از غمش را تسلی بخشد.

هوش مصنوعی: وقتی که برای نوشتن روی ورق آماده شد، دوباره بالای نامه را به زیبایی خاصی نوشت.

هوش مصنوعی: با نام خدایی که حکمتش در همه جا وجود دارد و به خردمندان نعمت می‌دهد و بزرگ و کوچک را در نظر می‌گیرد.

هوش مصنوعی: از او عقل را در بی‌پناهی و از او عشق را راه نجات بیچارگان.

هوش مصنوعی: ترسیدگان با او به امیدهای فراوانی می‌رسند و آگاهان از او وعده‌های نویدبخشی دریافت می‌کنند.

هوش مصنوعی: بسیاری از پادشاهان و فرمانروایان بزرگ بودند که kingdoms و سرزمین‌های وسیعی را فتح کردند.

هوش مصنوعی: به خاطر مشکلات و بلایایی که به وجود آمده، از جایگاه و اعزاز خود پایین آمده و تمام دارایی‌ها و امکاناتش را از دست داده است.

هوش مصنوعی: یکی از آن افرادی که در گذشته بنده و خدمت‌گزار اسکندر بوده، اکنون در حال مواجهه با مشکلات و خطرات مرگ است.

هوش مصنوعی: سال‌ها سفر کرد و در جهان گردی کرد، به پیروزی‌ها و خوشبختی‌های زیادی دست یافت.

هوش مصنوعی: وقتی که شخصی به سوی سرای مرگ حرکت کرد، در میانه راه دچار حادثه‌ای شد که او را متوقف کرد.

هوش مصنوعی: دو صد هدیه از شوق به آن ناتوان می‌دهم به پای بانوی بانوان.

هوش مصنوعی: چراغ دل و چشمان فیلقوس، نورافکن کشور روم و روس است.

هوش مصنوعی: من نمی‌گویم او مانند مادر مهربان است، زیرا مقام او بالاتر از مادری است.

هوش مصنوعی: من از او دیده‌ام که زندگی‌ام رونق پیدا کرده و به خاطر او به مقام و جایگاه بلندی رسیده‌ام.

هوش مصنوعی: ای کاش که در این دوران ز دیدن او هیچ چیزی به دست نیاوردم و فقط از بین رفت.

هوش مصنوعی: ای کاش که در خواب مرگ نمی‌رفتیم، زیرا نه از زیبایی‌های زندگی چیزی در دلم مانده و نه نشانه‌ای از رشد و شادابی.

هوش مصنوعی: برای راحتی و آسایش خود، سختی‌ها و مشکلات را تحمل می‌کنم و این مسیر دشوار را انتخاب کرده‌ام.

هوش مصنوعی: من از این چشمه هیچ آبرو و اعتباری نیافتم و از خار زندگی، هیچ گلی از آرزوهایم هم نچیدم.

هوش مصنوعی: یک کشاورز با تجربه، درختی را در کنار زمینش کاشت و برای آن درخت از آب جوی چشمه استفاده کرد.

هوش مصنوعی: پس از گذشت سال‌ها و تلاش‌های فراوان، سرانجام میوه کار و زحمت به بار نشست و دهقان به امیدی تازه دست یافت.

هوش مصنوعی: ناگهان بادی شدید وزید که هم میوه‌ها را از درختان انداخت و هم خود درختان را تحت‌تأثیر قرار داد.

هوش مصنوعی: درخت آشنایی من، که مانند اسکندر، مردی با تجربه و دانا است، مادر من همان زنی است که زحمت‌کش است و زمین را می‌کارد.

هوش مصنوعی: اگر من از ابتدا بر زمین بیفتم، هیچ چیز از دوام و بقای زندگی بر من نیست.

هوش مصنوعی: هیچ فرقی نمی‌کند که انسان باشد یا موجودی از جنس حیوان، همه در این دنیا به نوعی در یک مکان قدیمی به دنیا آمده‌اند.

هوش مصنوعی: در هیچ زمانی از این درد و مشکلات هیچ‌کس با خوشی از این دنیا نرفته است.

هوش مصنوعی: وقتی قاصد نامه را به آن مادر مهربان برد، من از او خبری گرفتم.

هوش مصنوعی: دل و جانش از غم می‌سوزد و چشمانش به خاطر این درد، اشک می‌ریزند و خون می‌بارند.

هوش مصنوعی: بهتر است انسان عاقل و حکیم باشد و از رفتارهای ناپسند و ناسپاسی که برخی افراد دارند، دوری کند.

هوش مصنوعی: انسانی که در راه صبر قدم می‌گذارد، ناامیدی و اندوه ناشی از دوری را به فراموشی می‌سپارد.

هوش مصنوعی: انسانی که در تلاش است، مانند خورشید در آسمان است و نمی‌تواند در تاریکی پنهان شود. او مانند ماه هم نمی‌تواند به تنهایی در دنیای تاریک بماند.

هوش مصنوعی: اگر دل انسان شاداب و زنده باشد، حتی اگر در خفا و دور از چشم دیگران باشد، باز هم نشانه‌ها و آثار آن در دنیا مشهود است. وقتی عشق و احساس عمیق در وجود فردی جاری است، اثراتی را به جا می‌گذارد که نمی‌توان آن‌ها را نادیده گرفت.

هوش مصنوعی: نه به باشکوهی موهای سنبل پرده‌ای می‌زند و نه به تیزی ناخن‌ها می‌تواند چشمه‌ای را در گل ایجاد کند.

هوش مصنوعی: از درد و رنج فریاد نمی‌زنم و از دردهایم شکایت نمی‌کنم، چون نمی‌خواهم همچون خاک سیاه، چهره‌ام زرد و پژمرده شود.

هوش مصنوعی: اگر اندوه انسان به اندازه‌ای باشد که نتواند آن را تحمل کند، مانند کوهی که به زمین می‌افتد، انسان نیز به خاطر اندوهش به سطحی پایین می‌آید.

هوش مصنوعی: بیا و مثل پادشاهان با شکوه و فخر، میزی بزرگ بگستران و مهمانی برپا کن، تمامی مردان و زنان را دعوت کن تا دور هم gathered شوند.

هوش مصنوعی: برای هر یک از آنها غذایی تهیه کن که به دلخواهشان باشد و نتوانند از آن دست بکشند.

هوش مصنوعی: پس از آن، بر آن جمع سوگند یاد کن و بر دستانشان قسم بگذار که به این عهد و پیمان وفا کنند.

هوش مصنوعی: هر کسی که در این وضعیت دشوار و سخت از فقدان عزیزش رنج می‌برد، به خوبی می‌فهمد که چه درد و مشقتی را تجربه کرده است.

هوش مصنوعی: او اجازه نمی‌دهد که به این چیزها، مانند طعمه‌ها، دست بزند و چشمش را از امید به آنها برمی‌دارد.

هوش مصنوعی: اگر کسی دستش به غذا برسد و به یک لقمه از آن دست یابد، توانایی او برای رسیدن به دیگر چیزها از بین می‌رود و می‌تواند در آن لحظه از آن لقمه بهره‌مند شود، ولی ممکن است از دیگر امکانات و منابع محیط خود غافل شود.

هوش مصنوعی: اگر کسی از درد جدایی غمگین شود، جای تعجب نیست، چون زندگی در کنار افرادی که به شیوه‌ای نادیده گرفته شده‌اند، خوشایند است.

هوش مصنوعی: اگر انسان خردمند باشد، نباید در جمع دیگران تنها چیزی بخورد و به دیگران اهمیت ندهد.

هوش مصنوعی: چرا باید فرد باهوش و آگاه غمگین باشد، وقتی که از همان ابتدا می‌داند نتیجه کار چه خواهد بود؟

هوش مصنوعی: سرانجام زندگی بر این زمین به مرگ و نابودی ختم می‌شود و انسان در نهایت به خاک برمی‌گردد و به حالتی ذلت‌بار در آنجا قرار می‌گیرد.

هوش مصنوعی: کسی که به جای دیگران کار می‌کند، چرا باید غمگین باشد؟

هوش مصنوعی: تفاوتی بین انسان‌ها نیست جز اینکه برخی اندکی جلوتر و برخی عقب‌تر هستند.

هوش مصنوعی: در پایان زندگی، وقتی که خواب ابدی در این دنیا را تجربه می‌کنیم، دیگر این چند روز تغییر و تفاوت چه فایده‌ای دارد؟

هوش مصنوعی: عمر گرانبهای من که به سرعت می‌گذرد، در وقتی معین به پایان می‌رسد و اکنون در حال انقضای آن هستم.

هوش مصنوعی: متوجه شدم که هر روز بر ثروتم اضافه می‌شود و این افزایش می‌تواند به حدی برسد که از صفر به سیصد برسد.

هوش مصنوعی: هیچ دستاوردی از آنچه جاودانه نیست، امیدی به رهایی از چنگال مرگ وجود ندارد.

هوش مصنوعی: نیم من فقط آن پرنده‌ای است با صدای دلنشین که تمام دنیای من را مانند یک قفس محصور کرده است.

هوش مصنوعی: بدن من در قفس گرفتار بود و از درد و رنج رنج می‌برد، اما دل من به شدت آرزوی آزادی و زیبایی باغ را داشت.

هوش مصنوعی: خوشا به حال کسی که از قفس رها شود و به باغ برود، و نور چراغش از دود جدا گردد.

هوش مصنوعی: حالا به باغ آمده‌ام و بهار را در مسیر نگاه‌ام قرار داده‌ام، انتظار می‌کشم.

هوش مصنوعی: چیزی از من باقی مانده که به من می‌رسد و از این فضای تاریک و غم‌انگیز به روشنایی و زیبایی می‌رسد.

هوش مصنوعی: به یک مکان برویم و در آنجا با هم استراحت کنیم؛ اینجا پایان نامه من است و خداحافظ.

هوش مصنوعی: وقتی نامه‌ای با محتوایی مشخص به دستش رسید، انگار که زندگی‌اش به پایان رسیده بود.

هوش مصنوعی: او به یاد و نام محبوبش، با دل شکسته و خون دل، رنگ و بویی خاص بخشید و از شدت عشق و درد ناشی از دوری او، نشان و علامتی به جا گذاشت.

هوش مصنوعی: او را بوسید و هدف را نام برد و فهمیدن آنجا را به پیام‌آور سپرد.

هوش مصنوعی: بیایید ای ساقی، تا با شراب گسسته، موضوع را از میان پیام‌رسان و نامه‌بردار روشن کنیم.

هوش مصنوعی: بار سنگینی که بر دوش داریم را برمی‌داریم و به سراغ درگاه وصال و نزدیک شدن به معشوق می‌رویم.

هوش مصنوعی: بیا ای نوازنده، تا با صدای دل‌انگیز تو، نوای خوشی را بر کاغذ بنویسیم و صدای زنگینی را شکل بدهیم.

هوش مصنوعی: آتش اشک و آه ما را روشن می‌کند، و با آن هم دل خود را می‌سوزانیم و هم نوشته‌هایمان را.