هوش مصنوعی: در بغداد مرد زیرکی در حال راه رفتن بود که به طور ناخواسته به یک کودک برخورد کرد.

هوش مصنوعی: از دور، چهره‌اش مثل ماه می‌درخشد و مانند نانی گرد و زیبا در دست دارد.

هوش مصنوعی: در حال خوردن نان، او می‌گریست. زیرک به او گفت: چرا اینقدر ناراحتی و گریه می‌کنی؟

هوش مصنوعی: او گفت من کودک تنها و بی‌پناهی هستم که از سفرهٔ آرزوها، با شکم گرسنه نشسته‌ام.

هوش مصنوعی: من خیلی میل و رغبت دارم و این قورت کوچک کجا می‌تواند مرا سیر کند؟

هوش مصنوعی: از شدت گریه و اندوه به این حال درآمده‌ام که می‌دانم این وضعیت به زودی به پایان خواهد رسید.

هوش مصنوعی: من تحمل دوری تو را دارم و سرم را پایین نگه می‌دارم، اما در حال حاضر نه غذایی در دست دارم و نه معده‌ام سیر است.

هوش مصنوعی: بیا ای ساقی، آن شرابی را بیاور که در این جنگل مرا سیراب کند و نیرویی چون شیر به من بدهد.

هوش مصنوعی: بیا تا مانند شیری قوی و نیرومند وارد میدان شوم و در آنجا به بررسی کارها و عواقبشان بپردازم.

هوش مصنوعی: بیا ای نوازنده و با ساز خود بخوان، چون جان من تحت تأثیر نغمه‌های زیبای تو قرار گرفته است.

هوش مصنوعی: از هر آهنگی که می‌شنوی، به من تیر پرتاب کن، مثل شکارچی که در حین شکار صدایی می‌زند.