هوش مصنوعی: من به شدت نیازمند مهر و محبت تو هستم، مانند اینکه ابرهای رحمت بر سر من ببارند.

هوش مصنوعی: من به ضعف و ناتوانی و پیری‌ام نگاه کن، اما در عین حال از نظر ابزار قدرت، در فقر قرار دارم.

هوش مصنوعی: نه دستی وجود دارد که کار مفیدی از آن برآید و نه پایی که بتواند راهی را بگشاید.

هوش مصنوعی: به خاطر بخشش و محبت، دستی را دراز کن و بر این پیرمرد ناتوان، عطوفت و رحمت کن.

هوش مصنوعی: جوانی که با دل افسرده و غمگینی سپری کرد، در نهایت به پیری با موی سیاه و نابسامانی رسید.

هوش مصنوعی: وقتی دختری با موهای تیره‌اش به من نگاهی می‌کند، من هم می‌خواهم که چهره تو از دل من تیرگی‌ها را بزداید.

هوش مصنوعی: زمانی که موی من به خاطر پیری سفید شد، از نور خودم ناامید نشو.

هوش مصنوعی: دلم که پر از غم و تیرگی است، با نور و روشنایی که از «نور علی نور» می‌تابد، روشنی ببخش.

هوش مصنوعی: سیاهی دل من به خاطر تو ایجاد شده است، گویی که تیرگی ناشی از موهای تو در عمق دلم نفوذ کرده است.

هوش مصنوعی: بسیار پیش آمده که آرزو دارم از دل تاریکی به روشنی و زیبایی برسم.

هوش مصنوعی: من موی سپید خود را پنهان می‌کنم و با رنگ دل، آن را تزیین می‌کنم.

هوش مصنوعی: من فهمیدم که چگونه موهای سیاه دل می‌غلطند، حالا چطور می‌توانم به درستی راه بروم با دو پشتی خمیده؟

هوش مصنوعی: به شدت در حال عبادت و فروتنی هستم که دیگر توان ایستادن و ادامه دادن به حالت قیام پس از رکوع را ندارم.

هوش مصنوعی: زمانه مانند کمان به من فشار آورد و مرا شکست، اما من با تمام قدرت خود مقاومتی می‌کنم و از این چالش عبور می‌کنم.

هوش مصنوعی: حالا از این کمان، تیر اندوهی را رها می‌کنم و هدفم قلب خورشید و ماه است.

هوش مصنوعی: این بیت به این معناست که از گذران زندگی و تغییرات آن هیچ نتیجه‌ای به دست نمی‌آید، چون موفقیت یا شادابی واقعی در دسترس نیست و انسان تنها به دنبال شکار خوشبختی است، اما آن را نمی‌تواند به دست آورد.

هوش مصنوعی: نمی‌گذارم آن را از دست هوس بیرون بیاندازم، هدفم از این کار چیست، فقط تو می‌دانی و بس.

هوش مصنوعی: نمی‌خواهم از تو لباس پادشاهی بگیرم، چون به خاطر آن ممکن است از قدرت و دولت قوی‌ام دست بکشم.

هوش مصنوعی: من از تو علم و دانش و هنر نمی‌خواهم، زیرا می‌خواهم از لطف و مهربانی تو بهره‌مند شوم.

هوش مصنوعی: نمی‌خواهم از تو کارهای نیکو را بیاموزم، زیرا نتیجه‌اش این خواهد بود که به بهشت و حوریان دست پیدا کنم.

هوش مصنوعی: من دلی می‌خواهم پر از غم و اندوه، چرا که در غیر این صورت، بی‌درد تو آرامش نخواهم داشت.

هوش مصنوعی: دل من می‌خواهد آزاد باشد، بدون هر گونه پیچیدگی و تنگنا. در این دل، جز یاد تو، هیچ چیز دیگری وجود ندارد.

هوش مصنوعی: می‌خواهم دلی آزاد از همه غم‌ها و دردها داشته باشم، زیرا ناراحتی ناشی از نبود تو بسیار عذاب‌آور است.

هوش مصنوعی: برای اینکه در یک نقطه دور از زندگی روزمره ساکن شوم، همه چیز را در دل خود جای دهم.

هوش مصنوعی: نمی‌توانم تأثیر نقش‌ها را در وجود ناپیدا خود احساس کنم و در این بین، خودم را گم می‌کنم.

هوش مصنوعی: به نظر می‌رسد در جلباب و پوشش خود به دنبال گم‌شده‌ای هستم که از طریق این جستجو، آرامش و راحتی را بیابم.

هوش مصنوعی: وقتی که به مانند ماهی در عمق دریا فرو می‌روم، زبانم را از گفتار و سخن باز می‌دارم.

هوش مصنوعی: می‌خواهم به مکانی بروم که در آن فقط به نکات کوتاه و ضروری توجه شود و از جدید و قدیم بی‌خبر باشم.

هوش مصنوعی: تو خودت را در من ملاحظه می‌کنی، نه اینکه من درباره‌ات چیزی بگویم.

هوش مصنوعی: من دیگر از آن وجود نخواهم آمد، زیرا که در آن ناپایداری، رازهای پنهان را در خود نگه می‌دارم.

هوش مصنوعی: کسی در این دنیا به چنین درجه و مقام رسیده است که حتی در سختی‌ها و محدودیت‌های زندگی، به زنجیر بندگی گرفتار نشده و آزادانه زندگی می‌کند.

هوش مصنوعی: از ناتوانی و کم شانی، نگاه خود را دور کرد و نور و روشنی را از چراغ پیامبر گرفت.