هوش مصنوعی: پیامی آسمانی به دل ها و روح ها رسیده است.

هوش مصنوعی: از سرزمین جان، چون طاووس با پر و بالی گشوده در دیدگاه خیال، به جلوه آمده‌ام.

هوش مصنوعی: گاهی بر روی نی مانند کودکان سوار می‌شود و از راه زنگ‌بار به روم آمده است.

هوش مصنوعی: عباسیان با گروهی از مردم در زیر عبای سیاه خود تجلی یافته‌اند و در شهر بصره به نمایش درآمده‌اند.

هوش مصنوعی: گاهی نفس انسان به قدری قوی و پرقدرت می‌شود که می‌تواند احساسات و افکارش را به خوبی بیان کند، و گاهی هم به نحوی خود را به خارج از محدوده کلام سوق می‌دهد و دیگر نمی‌تواند آنچه در درونش هست را به راحتی بیان کند.

هوش مصنوعی: به مکانی کوچک و محدود آمده‌ام، در حالی که قبلاً در فضایی وسیع و باز حضور داشتم.

هوش مصنوعی: به خاطر لذت از حضور او، دل هوشیار و آگاه بود و چشمانش را به در و گوشش را به صداها دوخته بود.

هوش مصنوعی: به تماشای زیبایی نازک او بنشین و از صدای دلنشینش لذت ببر.

هوش مصنوعی: به خاطر نمای زیبا و پر نور وجود و عالم، و از این آهنگ، روح و جهان در حال شادی و وجد است.

هوش مصنوعی: نوری که از ماه و خورشید می‌تابد، به خاطر کلام و سخن است و نه به خاطر گردش آسمان.

هوش مصنوعی: دو حرف "کاف" و "نون" درنتیجه به وجود آمدن هستی را نشان می‌دهند و به وجود نیامدن چیزهایی را که وجود ندارند، راهنمایی می‌کنند.

هوش مصنوعی: اگر سخن وجود نداشت، قلم نیز نمی‌توانست بر روی لوح بیان چیزی بنویسد.

هوش مصنوعی: قلم از آن ناله می‌کند و دبیر با آن نوشته‌هایش خوشحالی را به صدا درمی‌آورد و آهنگش شبیه صدای خوشایند است.

هوش مصنوعی: زبان خواننده از آن صدا به وجود آمده است، مانند بدن که از جان جدا شده و بی‌حیات است.

هوش مصنوعی: اگر نغمه و آهنگی در کار نباشد، چنگ و دف زیبا و خوش صدا نیز چیزی به همراه نخواهد داشت، زیرا آنچه محتوا و عمق را می‌سازد، فقط ظاهر نیست و باید به مغز و مفهوم آن نغمه توجه کرد.

هوش مصنوعی: بیان کلامی می‌تواند جذاب و موثر باشد، به ویژه زمانی که به صورت موزون و موزون ارائه شود.

هوش مصنوعی: از آن حالتی که از سحر و جادو به وجود آمد، چندین بار زبانم را بند کردم و به خاطر آن جادوی نادر، به توبه وادار شدم.

هوش مصنوعی: اما وقتی که چیزی در ذات من وجود دارد، نمی‌توانم آن حرف سرنوشت را از یاد ببرم.

هوش مصنوعی: دوباره به همان موضوع قبلی برگشتم و با هر شکلی دربارهٔ آن سخن گفتم.

هوش مصنوعی: من سال‌ها تلاش کرده‌ام و از کسانی که نمونه‌زدن ندارند الهام گرفته‌ام و مانند غزال‌ها، لطافت و زیبایی شعر را توصیف کرده‌ام.

هوش مصنوعی: من به مانند قلمی، از سر قدم خود یک نامه زیبا و خوش‌نویس ایجاد کرده‌ام که با موهای سیاه و خوشبو آراسته شده است.

هوش مصنوعی: با اشاره به معصومیت و زیبایی ساده‌دلانی که در زندگی وجود دارد، به توصیف احساساتی عمیق پرداخته‌ام و این احساسات را به نوعی در قالب شعر بیانی کرده‌ام که از جذابیت خاصی برخوردار است. با سخنانی لطیف و شاعرانه، به کم‌توجهی به مشکلات و دغدغه‌ها پرداخته‌ام و سعی کرده‌ام با استفاده از تصورات دلنشین، این زیبایی‌ها را به تصویر بکشم.

هوش مصنوعی: من مسیر درست را به عاشقان نشان دادم و صدایم در تمامی جهان پخش شد.

هوش مصنوعی: من با نیت سرودن شعر به سرعت قدم برداشتم و نام من در نظم و شاعری برپا شد.

هوش مصنوعی: در این دنیای پر از مشکلات و سختی‌ها، به گفته یک شاعر، دل‌نگرانی و ناچاری من مرا وا داشته است که به دنبال راه حلی بگردم.

هوش مصنوعی: اکنون تصمیم گرفته‌ام که با اراده‌ای قوی، مثنوی را به شکلی نو و زیبا ارائه دهم.

هوش مصنوعی: کتاب‌های قدیمی و آثار باقی‌مانده از دوران گذشته، نشان‌دهنده‌ی تلاش و اندیشه‌های افراد با تجربه‌ای است که دیگر در میان ما نیستند.

هوش مصنوعی: اگرچه شعرهایی که روح را تغذیه می‌کنند و جان را پرورش می‌دهند، زیبا هستند، اما اشعار جدید هم لذت خاص خود را دارند.

هوش مصنوعی: او با هنرهای متنوعی آراسته شده است، اما زیبایی او مانند زیبایی جوانان تازه‌کار نیست.

هوش مصنوعی: دل امیدواران به آینده، نشانه‌ برای رشد و پیشرفت است، نه نشانه‌های پیری و ضعف.

هوش مصنوعی: در این جشن و میهمانی، آن کسی که به خوبی این هنر را می‌داند و استاد آن است، مانند شمعی درخشان است که روشنایی می‌بخشید.

هوش مصنوعی: از خرابه‌ها، گنجی پیدا شد که ارزش جواهرات را به پنج برابر رساند.

هوش مصنوعی: زمانی که خسرو به آن پنج نفر که هم‌پایه‌اش بودند، پیوست و از تلاش‌های فکری‌اش احساس خستگی کرد.

هوش مصنوعی: کفشی ساخته شده است که ظاهراً از سنگ یا مروارید خالی است، اما واقعاً از طلا و ارزشمند است.

هوش مصنوعی: طلای خالص اگرچه از نقره بهتر است، اما به اندازه‌ی سنگ‌ها و جواهرات ارزشمند نیست.

هوش مصنوعی: من بی‌پول و بی‌هنر هستم، نه دارای جواهر ارزشمند‌ام و نه طلا در دست دارم.

هوش مصنوعی: در این مکان پر از جادو و رمز و راز، من از مس پنج گنج باارزش درست کردم.

هوش مصنوعی: من و شرم از این که به گنج‌های آنها که به من مربوط نیست، مدعی شوم که سهمی از آن دارم.

هوش مصنوعی: اما چون احساس کردم که از قدرت و نیروی خودم بهره‌مند هستم، قدم در راه عزم و اراده گذاشتم و به سوی جلو با چابکی و سرعت پیش رفتم.

هوش مصنوعی: با اراده‌ام، کلید درستی را در گنجینه‌ی گفتار باز کردم و از ابتدا به آن پرداخت کردم.

هوش مصنوعی: از لبان خود هدیه‌ای برای افراد آزاد و بی‌غش آوردم و آن را به دست افراد با شخصیت و نیکوکار سپردم.

هوش مصنوعی: سپس وقتی که قلم به دست گرفتم، نام زلیخا و یوسف را نوشتم.

هوش مصنوعی: ما همچون کودکان، با شوق و هیجان به سرعت می‌رانیم و برای عشق‌هایی همچون لیلی و مجنون، اسب‌هایی زیبا ساخته‌ایم.

هوش مصنوعی: زمانی که ذوق و احساس من به کمال رسید، اکنون به سوی کتاب پنجم خود می‌روم و آن را به شما تقدیم می‌کنم.

هوش مصنوعی: به طور مختصر، می‌خواهم مانند جواهری ارزشمند، دانش و خردهایی را که از سکندر به ما رسیده است، جمع‌آوری کنم.

هوش مصنوعی: من نمی‌خواهم داستان‌های افسانه‌ای را بگویم؛ من بر اساس عقل و دانش خود انتخاب می‌کنم.

هوش مصنوعی: بهتر است به جای نقل داستان‌های قدیمی، درباره رموز و دانایی‌های حکمت سخن بگوییم.

هوش مصنوعی: من از بهرام هیچ شکایتی نکردم و در مورد باغ خود، آن سرو بلند را یاد نکردم.

هوش مصنوعی: وقتی که عمر تو به پایان رسید و خاک تو را فراگرفت، دیگر از ساخت و سازها و زیبایی‌های هفت‌پیکر (مقصود از آن دنیا) چه فایده‌ای خواهد بود؟

هوش مصنوعی: من یک مثنوی دارم که در آن به کاشتن seeds حقیقت پرداختم، مانند بذرهایی در دریایی وسیع.

هوش مصنوعی: تمام آموخته‌های خردمندان دین، داستان‌هایی هستند از کسانی که به معرفت و یقین دست یافته‌اند.

هوش مصنوعی: چون این جواهر من از دریاهای عمیق است، بارها به آن دریا پر نراندم.

هوش مصنوعی: سخن اگرچه مانند آب صاف و زلال است، اما با تکرار آن، غبار کسالت و خستگی برمی‌خیزد.

هوش مصنوعی: وقتی که در کارم مشکلی پیش آمد، سعی کردم آن را با جبران مناسب برطرف کنم.

هوش مصنوعی: به آرامی از دریای دیگری که درخشان و پر از گوهر است عبور کردم و از آنجا برای نیکان و شایستگان، ذکر و ستایش می‌گویم.

هوش مصنوعی: آه، ای کاش عمر گرانبهایم فقط به سرودن شعر و فکر کردن به قافیه‌ها نگذشته بود.

هوش مصنوعی: وقتی نفس کشیدن برای من سخت می‌شود، به خاطر این است که در زمان تنگی قافیه، کارم به ردیف دیگر وابسته می‌شود.

هوش مصنوعی: نمی‌توانم از قلمم کلمه‌ای بیرون بیاورم، زیرا نامه‌ام بر اثر سیاه‌روانی‌ام نوشته نشده است.

هوش مصنوعی: اگر دست من شش انگشت ندارد، چرا باید با قلم، انگشت ششم بسازم؟

هوش مصنوعی: در این بیت، شاعر به این نکته اشاره می‌کند که هنگام نوشتن و کار بر روی موضوعات مختلف، دانش و عقل مانند خطی است که از بیرون می‌آید و قلم مانند انگشتی است که بر روی آن خط افزوده می‌شود. به عبارت دیگر، این اشاره به اهمیت خرد و دانش در خلق آثار ادبی و نوشتاری دارد.

هوش مصنوعی: من به خاطر دلبستگی‌ام از خود بی‌خبر شدم تا بتوانم سخن تازه‌ای را با مهارت بیان کنم.

هوش مصنوعی: او از من دور شد و تحت تأثیر قرار نگرفت، اما آن حال و هوا او را به نوعی درگیر کرد و به دام نیفتاد.

هوش مصنوعی: حالا زمانه مثل داستان قورباغه و خادم، به من یادآوری می‌کند که چه سرنوشتی ممکن است برایم رقم بخورد.