هوش مصنوعی: یک نفر در بین قافله، کعبه را گم کرده و نه زاد و توشه‌ای با خود دارد و نه وسیله‌ای برای سفر.

هوش مصنوعی: اگر محنت و تلاش زیادی هم برای پیدا کردن غذا انجام دهد، به هیچ وجه به چشمانش (وضعیتش) نمی‌آید که در زمان‌های مختلف شب یا روز غذایی پیدا کند.

هوش مصنوعی: در این متن به روایت زیبایی از آسمان اشاره شده است. تنها چیزی که در آسمان با زنگار و کثیفی دیگر رنگ‌ها و اشکال کدر قابل مقایسه نیست، نور و زیبایی ماه یا خورشید است. به عبارت دیگر، در میان همه چیزهایی که ممکن است در آسمان وجود داشته باشد، تنها نور ماه یا خورشید است که می‌تواند از زشتی و کثیفی فاصله بگیرد و زیبایی داشته باشد.

هوش مصنوعی: چشمه‌سار را ندیدم که جز سراب چیزی به من نشان دهد و فقط در چشمانم حسرتی پر از اشک باقی مانده است.

هوش مصنوعی: او مانند باد در گرد و غبار حرکت می‌کند و به هر دشت و دره‌ای می‌رسد، در حالی که به شدت از ترس و نگرانی پر است.

هوش مصنوعی: ناگهان از دور، خانه‌ای تاریک را دیدم که زیبایی‌اش مانند خال روی چهره حوریان بود.

هوش مصنوعی: چشم‌ها به خاطر آن چهره زیبا و سبز، روشن و تابناک شدند و در مقابل سیاهی قرار گرفتند.

هوش مصنوعی: زنی را دیدم که مانند نافه‌ای (پارچه‌ای) بود و پوستش خشک شده بود، مویش به سفیدی کافور می‌مانست و با خوشبویی مانند مشک.

هوش مصنوعی: در زندگی اشخاصی که قناعت را بر می‌گزینند، تفاوتی وجود دارد. آن‌ها به خاطر رضایت از آنچه دارند، از خواسته‌های نامعقول و حرص دوری می‌کنند و این امر باعث می‌شود که به خواسته‌های خود نرسند.

هوش مصنوعی: به او گفت، ای مادر مهربان، زبان قادر نیست تو را به درستی توصیف کند.

هوش مصنوعی: به خاطر نداشتن قدرت و توانایی، نفس‌ام به تنگ آمده و به خاطر یک نان خشک به کمکم بیا.

هوش مصنوعی: گفت که من در این دشت به جز کلاغ هیچ غذایی ندارم و از نان هم سیر نشده‌ام.

هوش مصنوعی: اگر نگران تأمین معیشت خود نباشم، بقیه مسائل را به راحتی کنار می‌گذارم و تنها آرزوی من این است که قلبی آرام داشته باشم.

هوش مصنوعی: لحظه‌ای شاد باش و زندگی را با نشاط سپری کن، همچون نهنگی که در کویر به دنبال طعمه می‌گردد.

هوش مصنوعی: در اینجا نه تابه‌ای برای پختن دارم و نه دیگی که بتوانم غذایی تهیه کنم؛ مانند ریگی هستم که درون تف و خاک خودم فرو رفته و پخته نمی‌شود.

هوش مصنوعی: به دلیل شرایط ضروری، آن مسافر مجبور شد که از طعمه‌ای که پیدا کرده بود استفاده کند و از روی پایش نشست.

هوش مصنوعی: زمانی که کسی از طعم شور و تلخ سیر شده باشد، به طور طبیعی تمایل به نوشیدن آب پیدا می‌کند.

هوش مصنوعی: یک چشمه آب از دور دیده می‌شود که مانند اشک‌های تلخ و شور افرادی است که از ظلم رنج می‌برند.

هوش مصنوعی: او به او گفت: وقتی که از آن چشمه برگشتی، که ای بانوی زیبا و سرور دشت.

هوش مصنوعی: چرا به روستا یا شهر نروی، وقتی می‌توانی از هر نعمت و زیبایی آنجا بهره‌مند شوی؟

هوش مصنوعی: هر کجا که بروی، در شهر یا روستا، یک نفر بی‌مقدار و بی‌ارزش بر مردم حکومت می‌کند.

هوش مصنوعی: نیازمند بودن به چیزهای ناکافی و نارضایتی از آنچه داریم، در این شرایط نامساعد و با غذاهای ناخوشایند، دل را به رنج و اندوه می‌افکند.

هوش مصنوعی: بهتر است برای پر کردن شکم خود کار و تلاش کنی و در این مسیر مانند کسی که خود را تحت فرمان دیگران قرار داده، رفتار کنی.

هوش مصنوعی: بیا ای ساقی، باده‌ای به من بده که با آن حتی آدم‌های بی‌هدف و بی‌همت هم شجاعت و بلند همتی پیدا کنند.

هوش مصنوعی: لطفاً یک مقدار از شراب را در جام من بریز، زیرا سرنوشت خوب به نام من خواهد افتاد.

هوش مصنوعی: بیایید ای مطرب، آهنگی نو و تازه بخوان که مثل آب جاری از رودخانه، زندگی را بر من روا می‌دارد.

هوش مصنوعی: در این قصر کهنه و زنگار زده، از صدای کوس شاهانه دست بردار و آرامش را برقرار کن.