هوش مصنوعی: من مانند پرنده‌ای هستم که از دانه تو تغذیه می‌کند و افسون و سحر وحشت من، داستان توست.

هوش مصنوعی: تو تمام وسایل و ابزارهای لازم را برای من آماده کردی و در نعمت و خوشبختی، با من بازی کردی.

هوش مصنوعی: تو به من بزرگواری کردی و به خاطر پسندیدنت، باعث شدی که به سجده بیفتم و از این سجده افتخار و سربلندی پیدا کنم.

هوش مصنوعی: تو برای من ارزش زیادی داری، به خاطر همین بر جبینم نشانه‌های عشق و امید نمایان کردی و چشمان من را به دیدن مسیرت روشن ساختی.

هوش مصنوعی: زبانم را به ذکر خود وا کردی و دلم را با یاد تو شاد کردی.

هوش مصنوعی: به خاطر طعم شیرین و خوشمزه‌ای که بر زبانم گذاشتی، لقمه‌ای لذت‌بخش در دهانم قرار گرفتی.

هوش مصنوعی: شخص نه به دلیل فشاری که به دندانش وارد می‌شود، و نه به خاطر درد و رنج ناشی از خوردن و بلع، مشکلاتی را تجربه کرده است.

هوش مصنوعی: به خاطر شکرگزاری، زبان خود را شیرین و خوش‌گفتار قرار می‌دهیم و از تلخی‌ها فاصله می‌گیریم تا به کارهای شیرین و خوشایند بپردازیم.

هوش مصنوعی: زبان من را به بدگویی نگردان، چون این کار برای من آسیب‌زننده است.

هوش مصنوعی: اگر از شما خطایی سر بزند که باعث شود من پیش از این به آن اشاره کنم، در آن صورت بحث و گفت‌وگو آغاز خواهد شد.

هوش مصنوعی: هرچند ادا و حرف خطا باشد، اما به یاد داشته باش که آنچه گفتی در عمل تو عفویت و پاکی دارد. پس در شرایط دشوار، به آن ایمان داشته باش و از آن دست برندار.

هوش مصنوعی: من گیاهی هستم که تو با محبت و مهرت مرا پرورش داده‌ای و از آب و خاک شکل داده‌ای.

هوش مصنوعی: سرم پر از خواب و خیال است و تمایلی به سفر به سوی دیگران دارم، اما پاهایم در مسیر تو فرو رفته و به تو وابسته است.

هوش مصنوعی: اگر گلی در کوی تو پای مرا بگیرد، آن گل برای من بهتر است تا گلی که رنگ و بویش را به من ندهد.

هوش مصنوعی: به مانند غنچه‌ای تنها، مرا در این باغ مانند لاله‌ای نشان‌دار بگردان، چرا که به خاطر یک زخم عمیق، دلbroken هستم.

هوش مصنوعی: در این مسیر تنها چیزی که ارزش دارد، یکدلی است و داشتن دو دل تنها باعث بی‌نتیجه ماندن می‌شود.

هوش مصنوعی: پسته هرگز نمی‌تواند مثل بادام دو مغز خوشحال و سرزنده را ببیند، زیرا بادام به خاطر ساختارش، دنیا را به شکل متفاوتی تجربه می‌کند و این تفاوت می‌تواند برای پسته آزاردهنده باشد.

هوش مصنوعی: وقتی خوشه‌ای صد دانه را در خود دارد، به هر کدام از آن دانه‌ها یک تیغ می‌رسد.

هوش مصنوعی: زمانی که دل یک غنچه به سراغ او می‌آید، دیگر با هیچ آسیبی از خار مواجه نمی‌شود، حتی اگر هزاران خنجر هم به او برسد.

هوش مصنوعی: اگرچه اشتباهات من بسیار زیاد و نابخشودنی است، اما رحمت و بخشش تو هزاران بار بیشتر از آن‌هاست.

هوش مصنوعی: اگرچه گناهم بسیار زیاد باشد، اما می‌توانی با شدت و قدرتی که دارم، آن را به سرعت بسوزانی.

هوش مصنوعی: اگر از خطاهایم صد کتاب هم بنویسید، نمی‌توانید اشک‌های من را پاک کنید.

هوش مصنوعی: هر بار که به چهره زیبایی نگاه کردم، حالا از هر چشمم اشک می‌ریزد.

هوش مصنوعی: تصویر چهره‌ی او از ذهنم نمی‌رود و به همین دلیل، اشک‌های سرخ و داغ به چهره‌ام می‌آید.

هوش مصنوعی: اگر کسی در تلاش باشد که مرا بی‌احساس و بی‌حالت ببیند، اشک من به نوعی نشان‌دهنده‌ی عمق احساساتم خواهد بود.

هوش مصنوعی: چشم‌های من مثل دو رود گریه می‌کند از پشیمانی و همین برای حفظ آبرویم در روز قیامت کافی است.

هوش مصنوعی: شاید از این فکر به نتیجه‌ای مثبت برسم و پیامی از من به پیامبر برسانم.