هوش مصنوعی: زلیخا به خاطر زیبایی یوسف، از خود بی‌خود و ناامید شده بود، اما وقتی یوسف آمد، دل‌های مردم یک یا دو مرحله دگرگون شد.

هوش مصنوعی: او از معنای عاشقانه باخبر بود و در دلش از شوق، آتشی سوزان داشت.

هوش مصنوعی: او نمی‌دانست که این شوق و اشتیاق از کجا به وجود آمده است، اما می‌خواست به روش‌های مختلفی آن را آرام کند.

هوش مصنوعی: به دشت رفت تا بتواند از دلش غم و ناراحتی را بیرون کند و از این بهانه رهایی پیدا کند.

هوش مصنوعی: او به زحمت چند روزی را در آنجا گذراند و در برابر سختی‌های زیادی که تحمل کرد، دندان‌هایش را به هم فشرد.

هوش مصنوعی: زندگی و لذت را برای خود مهیا کرد، اما هر لحظه اندوهش بیشتر شد.

هوش مصنوعی: وقتی که در بیابان، سیل به خرمن افتاد، دوباره تمایلش به سمت خانه برگشت.

هوش مصنوعی: به راحتی به مقصد خود رسید و در آنجا آرام گرفت.

هوش مصنوعی: اگرچه او در خانه اش بود، اما عبور از جلوی قصر شاهانه او انجام می‌شد.

هوش مصنوعی: وقتی آن جمعیت را دید گفت: این چه هیاهویی است که انگار قیامت از مصر به پا شده است.

هوش مصنوعی: یکی گفت این نام خوشی است و اشاره کرد که در زیر این نام، دنیای بزرگی از خدمت و بندگی قرار دارد.

هوش مصنوعی: به معنای این است که من کسی نیستم که در برابر زیبایی و جلوه‌های ظاهری تسلیم شوم و تنها به دنبال موفقیت و خوشبختی واقعی در زندگی هستم.

هوش مصنوعی: زلیخا دامن خود را کنار زد وقتی که چشمش به غلام افتاد و او را شناخت.

هوش مصنوعی: از دلش بدون اینکه بخواهد فریادی بلند شد، از فریادی که زد بی‌اختیار به حالت بی‌خودی افتاد.

هوش مصنوعی: روح و روان را به آرامی به جای مخصوصش منتقل کردند و هودج را بر دوش آوردند.

هوش مصنوعی: زمانی که مکان آرامش و رازهای او فرارسید، او از حال بی‌خودیش دوباره به حال خود بازگشت.

هوش مصنوعی: دايه از او پرسید: ای دل‌ربا، چرا از جان آتشین خود ناله می‌کنی؟

هوش مصنوعی: وقتی که لب‌های شیرین به آواز در می‌آید، چرا باید به تلخی و ناخوشی دچار شوی؟

هوش مصنوعی: ای مادر عزیز و مهربان، چه بگویم که به مشکل و دردسر دچار نشوم، زیرا هر چه می‌گویم، باعث آزار من می‌شود.

هوش مصنوعی: در آن جمع، پسری را دیدی که از اهل مصر بود و درباره‌اش شنیده بودی.

هوش مصنوعی: آنچه که به عنوان منشاء زندگی و روح من شناخته می‌شود، اوست و من جان خود را برای او فدا می‌کنم؛ چرا که او محبوب من است.

هوش مصنوعی: در خوابم زیبایی ناشناسی را می‌بینم که با وجودش صبر و آرامش ذهنم را گرفته و از جانم عشق را ربوده است.

هوش مصنوعی: تنم در تب و دلم در تپش است، از اویم که چشمانم از اشک خونی پر شده است.

هوش مصنوعی: در این سرزمین به خاطر عشق او دچار دردسر شدم و به این شهر آمده‌ام زیرا به آرزوی او رسیدم.

هوش مصنوعی: او مرا از خانه و کاشانه‌ام دور کرد و در این دوری، خود را نیز به زیادی مشکل و رنج انداخت.

هوش مصنوعی: به هر سختی و مشقتی که در زندگی تجربه کردم، برایم هیچ چیز به اندازه ناراحتی از آرامش دنیا مهم نبوده است.

هوش مصنوعی: همه به خاطر longing برای دیدن او هستند و از شوق زیبایی و قامت دل‌فریب اوست.

هوش مصنوعی: امروز بار سنگینی بر دوش من قرار دارد که نمی‌دانم چگونه با آن رفتار کنم.

هوش مصنوعی: ماه من مانند شاهی در ایوان است که وقتی به چهره‌اش نگاه می‌کنیم، مانند شمعی در شبستان می‌درخشد و جلوه‌گری می‌کند.

هوش مصنوعی: کدام نگاه می‌تواند از زیبایی او روشن شود و کدام مکان به برکت او به گلستان تبدیل خواهد شد؟

هوش مصنوعی: کسی که از لب شیرین و دلنشین او بهره‌مند شود، به آرامش و امنیتی دست می‌یابد که با حمایت سروش الهی به وجود می‌آید.

هوش مصنوعی: موهای مشکی و فر او همچون کمند است که به زیبایی می‌پیچد و در کنار آن، درخت نقره‌ای او به شکوه و زیبایی می‌افزاید.

هوش مصنوعی: کسی که به دست‌آورده‌های خود نگاه می‌کند، تا چه اندازه ارزش آن‌ها را در برابر خاک پای محبوبش می‌سنجد.

هوش مصنوعی: آیا حال من به او بهتر خواهد شد یا اینکه شانس و اقبال به من نخواهد رسید؟

هوش مصنوعی: زمانی که دایه (مادر) دید که آتش وجودش از چه چیزی به وجود آمده، مانند شمعی که از حرارت آتش می‌گرید، به شدت به گریه افتاد.

هوش مصنوعی: ای شمع، غم و اندوه شب را در دل پنهان کن و رنج و سختی روز را هم در خفا نگه‌دار.

هوش مصنوعی: در اینجا گفته شده که اگر در گذشته صبر و شکیبایی را انتخاب کرده‌ای، امروز نیز بهتر است همین راه را ادامه دهی و کار دیگری جز صبر نداشته باشی.

هوش مصنوعی: اگر صبر کنی، امیدت به زودی مثل خورشیدی که از میان ابرهای تیره بیرون می‌آید، به تحقق خواهد پیوست.