هوش مصنوعی: آه از این دوران پر از گردش که هر روز، دل شاداب را به عمق ناامیدی می‌کشاند.

هوش مصنوعی: در باغ‌ها و مزارع، یک آهو در حال چراست اما در خطر است زیرا درنده‌ای مانند گرگ آن را تهدید می‌کند.

هوش مصنوعی: وقتی یوسف را به گرگ‌ها سپردند، آسمان گفت که گرگ‌ها بره‌ها را برده‌اند.

هوش مصنوعی: چشمان پدر به محبت به یکدیگر نگاه می‌کردند و این عشق و محبت آنها را از هم دور می‌کرد.

هوش مصنوعی: گاهی باری را بر دوش او نهادی و گاهی به روشنی او را در آغوش کشیدی.

هوش مصنوعی: وقتی قدم بر دامن صحرا گذاشتند، دست‌های بدخواهی علیه او گشوده شد.

هوش مصنوعی: از دوش کسی که بر ما مرحمت داشت، بار سنگینی را برداشتند و او را در میانه‌ی مشکلات و دشواری‌ها قرار دادند.

هوش مصنوعی: با پاهای برهنه بر روی خارها راه می‌رفت و در عین حال از گل و خار، چالش‌های سخت را پشت سر می‌گذاشت.

هوش مصنوعی: کفش خود را از پایش درآورده بود و بر روی خاری که روی زمین بود، قدم می‌زد و برای اینکه از خاری عبور کند، پاره‌ای از سیم را کنار می‌زد.

هوش مصنوعی: کف پای کسی که از گل ساخته شده بود، به خاطر ننگ و خون، به جایگاه‌های سخت و بی‌رحم رفت و به رنگ گل زیبا درآمد.

هوش مصنوعی: وقتی که بعد از آنجا ماندی، با سختی و فشار، با دست به صورتت آسیب رساندی.

هوش مصنوعی: اگر دستی که کوچک است و ضعیف به فکر آسیب رساندن به ماه و زیبایی‌هایش باشد، باید بداند که با نیرنگ و ترفند نمی‌تواند به آن زیبایی نزدیک شود و در مسیرش شکست خواهد خورد.

هوش مصنوعی: وقتی که به جلو می‌روی، حالت و ظاهرت مانند کسی است که به یک بلای ناگواری دچار شده و چهره‌اش به رنگ نیل درآمده است.

هوش مصنوعی: بهتر است که دست خود را از دنبال کردن کارهای دیگران بازداری، زیرا بینی که به قفا نگاه کند، خودش شکسته خواهد شد.

هوش مصنوعی: وقتی در کنار آن‌ها نشستی و به آرامی کنارشان قرار گرفتی، توجهت به حرف‌هایشان از هر طرف جلب شد.

هوش مصنوعی: کسی که گوشش را با انگشتان دیگران نمی‌مالد، نباید هیچ چیز را در دست داشته باشد جز انگشت خودش.

هوش مصنوعی: هر کسی را که با محبت و دلسوزی به سوی خود کشاندی، در نهایت با نارضایتی از او رو به رو خواهی شد.

هوش مصنوعی: هر کسی را که باعث شدیدگی و ناراحتی کردید، در قلب او جای پای گریه به جا گذاشته‌اید و در عین حال، بر او خندیده‌اید و بر سر او برتری جسته‌اید.

هوش مصنوعی: هر کس که صدایش را بلند کرد و به او توجه کردی، در واقع باعث شدی تا صداهای مخالف نیز شنیده شوند.

هوش مصنوعی: زمانی که از آنها ناامید شد، دیگر گریه نکرد و به جای آن، از اشک‌هایش بر روی گل‌های لاله می‌کاشت.

هوش مصنوعی: گاهی در خون و گاهی در خاک استراحت می‌کرد، به خاطر اندوه دلش که پر از درد و زخم بود.

هوش مصنوعی: ای پدر، کجایی؟ چرا از حال و روز من بی‌خبر هستی و غافل شده‌ای؟

هوش مصنوعی: بیا ببین دختران جوانی را که به خاطر عقل و دین از مسیر خود منحرف شده‌اند.

هوش مصنوعی: این بیت به این معناست که دیگران در دل خود چه احساسی دارند و چگونه می‌توانند به خواسته‌های تو توجه کنند، در حالی که با مهربانی و لطف خود بر تو تأثیر می‌گذارند.

هوش مصنوعی: گلی که از باغ جان تو رشد کرده، بر آن باران لطف و محبت تو نازل شده است.

هوش مصنوعی: او به قدری از تشنگی در عذاب است که نه رنگی در آن مانده و نه آبی.

هوش مصنوعی: درخت جوان و لطیف بهشتی که در باغ زندگی کاشته شده است.

هوش مصنوعی: چنان‌که بادی سخت بر خاک افتاده است، که در آن شرایط، هیچ چیز جز خار و گیاه‌های بی‌ارزش نمی‌تواند رشد کند.

هوش مصنوعی: ماه که از او شب روشن می‌شود، از تاریکی‌های زمان‌های دور به دور است.

هوش مصنوعی: از آسمان و از سوی انسان، بر او بار سنگینی نازل شده است که می‌خواهد از هلال نورانی، شعاعی را به دست آورد.

هوش مصنوعی: حال او به گونه‌ای بود که تا سه فرسنگ از او صلح برقرار بود و از آنجا به بعد جنگی سنگین و طاقت‌فرسا رخ داد.

هوش مصنوعی: این بیت به تفاوت بین ویژگی‌های افراد مختلف اشاره دارد. برخی از مردم نرم و ملایم هستند، در حالی که دیگران سخت و دشوارند. همچنین، برخی از آن‌ها پرحرارت و گرم هستند، در حالی که دیگران سرد و بی‌روح به نظر می‌رسند.

هوش مصنوعی: آن‌ها ناگهان به کنار چاهی رسیدند و به خاطر خستگی، در کنار چاه استراحت کردند.

هوش مصنوعی: چگونه می‌توان بینای عقل را در فضایی تاریک و بسته مانند قبر ستمگر، که تنگ و ظلمانی است، دید؟

هوش مصنوعی: لب او مانند دهان یک اژدهاست که مردمان را جذب خود کرده و از آنها قوت می‌گیرد.

هوش مصنوعی: در درون او، مانند درون آدم‌هایی که به دیگران آسیب می‌زنند، پر از کینه و حسادت است و همچون مارهایی که به دیگران آسیب می‌زنند، سرشار از بدی و مکر است.

هوش مصنوعی: حالت ناامیدی و ناراحتی را نمی‌توان به راحتی تحمل کرد و غرق شدن در فکر و اندیشه درباره آن نیز کار دشواری است.

هوش مصنوعی: اینجا جایی است که همه چیز غمگین و تاریک به نظر می‌رسد؛ در مرکز این محیط، حال و هوای ناخرسند حاکم است و هوای آنجا بوی نامطبوعی دارد. چشمه‌ای که باید منبع پاکی باشد، شور و ناخوشایند است.

هوش مصنوعی: اگر یک لحظه نفس زِن از دل برنخیزد، نفس زِن بر نفس خودش راهی نخواهد یافت.

هوش مصنوعی: وقتی که آنها آن چهره زیبا را پسندیدند، آن بی‌خبر از ارزش و زیبایی چه احساسی خواهد داشت؟

هوش مصنوعی: دوباره از رفتار نادرستش شکایت کردم و به نوعی از دل خود گله‌زار شدم.

هوش مصنوعی: اگر آن سنگ را بشناسی، از شدت سوزش نرم‌تر از موم خواهی شد.

هوش مصنوعی: اما آهنگ آن ساز تندتر شد و دل اینان چون سنگ، سخت‌تر شد.

هوش مصنوعی: نمی‌دانم چه بگویم از ظلم و بی‌وفایی آنان، دلم نمی‌خواهد بگویم آنچه که بر سرم آورده‌اند.

هوش مصنوعی: اگر بر روی آن بازو دست بگذاری، مانند این است که به حریر بهشتی آسیب رسانده‌ای.

هوش مصنوعی: به دور از نوک دامان بز و میش، هر رشته مویی درد و زحمتی را به‌همراه دارد.

هوش مصنوعی: در میان آن‌ها که موهای لطیف دارند، به وسیله‌ی ریسمانی از پشم به یکدیگر متصل شدند.

هوش مصنوعی: پیراهن او را از بدنش کشیدند و تنش مانند گل که از غنچه بیرون می‌آید، برهنه و نمایان شد.

هوش مصنوعی: آنها به اندازه خود از سرزنش‌ها و انتقادها کاسته‌اند تا به پای حقوق و مسؤولیت‌های بزرگ‌تری برسند.

هوش مصنوعی: آنها او را به چاه انداختند و از نیمه‌ی راهش در آب قرارش دادند.

هوش مصنوعی: به خاطر زیبایی و درخشش خود، چرخ (یا فلک) مانند خورشید در آب تابانده می‌شود.

هوش مصنوعی: خارج از آب، چه چیز دیگری وجود دارد که سنگی را بدون معطلی به عنوان مکانی برای زندگی انتخاب کرده است؟

هوش مصنوعی: به چه خوشبختی رسید، اکنون به آن سنگ نگاه کن که چگونه به یک گوهر بسیار ارزشمند تبدیل شده است.

هوش مصنوعی: از بلور بی‌حرارتی، شکر مانند ساخته شد و آن مخلوط به شیرینی مثل عسل درآمد.

هوش مصنوعی: چهره او چون نوری درخشان است که چاه را روشن کرده، مانند اینکه بر زمین در شب، نور ماه می‌تابد.

هوش مصنوعی: عطر و بوی خوش گیسوان او عفونت و بوی ناخوشایند را از فضای اطرافش دور می‌کند.

هوش مصنوعی: از درخشش چهره او، حتی مخلوقاتی که به سمت سوراخ دیگر می‌رفتند، باز هم نمی‌توانستند از جذابیت او غافل شوند.

هوش مصنوعی: در پیراهنی، تعویذی بود که جد بزرگش را از آتش نجات می‌داد.

هوش مصنوعی: او را به ابراهیم، نگهبان بهشت، فرستادند و به همین دلیل آتش به گلستان تبدیل شد.

هوش مصنوعی: جبریل امین به سرعت به نزد سدره رسید و تعویذی را که در بازوی او بود، گشود.

هوش مصنوعی: او از آن مکان، پیراهن را بیرون آورد و آن را بر تن آن شخص پاکیزه پوشانید.

هوش مصنوعی: پس از آن گفت: ای دور از من و غمگین، پیام تو را خداوند پاک به من می‌رساند.

هوش مصنوعی: روزی افرادی که خیانت می‌کنند و گروهی که درست نمی‌اندیشند، مورد قضاوت و سرزنش قرار خواهند گرفت.

هوش مصنوعی: من دل پر آشوبم را به تو می‌سپارم و نشانه‌های عشق و محبت را در برابر تو قرار می‌دهم.

هوش مصنوعی: به رفتار ناپسند آن‌ها توجه نکن و از حالت خودت محافظت کن.

هوش مصنوعی: تو به خوبی می‌دانی که آنان چه کسانی‌اند، اما آن‌ها حتی نمی‌توانند تو را تا حد یک مو بشناسند.

هوش مصنوعی: وقتی یوسف این پیام را از جبرئیل شنید، از درد و سختی‌هایی که برادرانش تحمل کرده بودند، آرامش یافت.

هوش مصنوعی: تخته سنگ بزرگ او به عنوان تختگاهی زیبا و محترم در آنجا قرار گرفته، مانند یک شاه خوشبخت.

هوش مصنوعی: برای آرام کردن جان غمگینش، تنها روح القدس به او کمک کرد.