هوش مصنوعی: یک عرابی (کوچی) در یک بیابان با شترش راضی و خوشحال بود و از زندگی خود لذت می‌برد. او با آرامش و صبر در آن شرایط سخت، به دنبال مسیرش بود.

هوش مصنوعی: در یک شب خاص، گروهی از شخصیت‌های محترم و معتبر به آن مکان آمده و حضور پیدا کردند.

هوش مصنوعی: مردی با موقعیت و احترام، شتری برای پذیرایی از مهمانان خود آورد تا قربانی کنند.

هوش مصنوعی: روز بعد، به خاطر آنها، شتر دیگری را به راه انداخت.

هوش مصنوعی: عذر آوردند که هنوز چیزی از آنچه در روز گذشته داده شده، باقی مانده است.

هوش مصنوعی: او گفت: هرگز نمی‌شود که من امروز به این حال و روز بیفتم، تنها به خاطر اینکه دیشب یک بار در حالتی خاص بودم.

هوش مصنوعی: در روز دیگری، با بی‌اعتنایی به کرم و مهربانی، شتری جدید را به زمین سپرد.

هوش مصنوعی: پس از آن، سوار بر شتری شد و به منظور انجام کاری از میان مردم غایب گردید.

هوش مصنوعی: وقتی که مردم از نعمت و خوشی برخوردار شدند، تصمیم به ترک دیار خود گرفتند.

هوش مصنوعی: دست generosity و مهربانی را گشودند و کیسه‌ای پر از طلا به خانواده‌اش دادند.

هوش مصنوعی: هنوز از چشم مهمانان نیکوکار دور نشده است.

هوش مصنوعی: یک عرب زبده و ماهر از راه رسید و در راهی که می‌رفت، دید که آن کیسه یا سبد در آن منزلگاه قرار دارد.

هوش مصنوعی: او پرسید این چه چیزی است و زبان‌ها به سخن آمدند و وضعیت او را به تصویر کشیدند.

هوش مصنوعی: ماه زیبا با دستان حاوی چراغ (یا نور) و نیزه‌ای بر دوش، به دنبال جمعیت به راه افتاد و صدای بلندی سر داد.

هوش مصنوعی: ای نادانانی که در اندیشه خطا می‌روید، بدانید که شما از بخل و زودخویی برمی‌آید.

هوش مصنوعی: ما مهمان رحمت خدا هستیم و این حضور ما به خاطر لطف و کرم اوست، نه به خاطر اینکه بخواهیم چیزی مثل پول و ثروت به دست آوریم.

هوش مصنوعی: از من خواسته‌های خود را بگیرید و سپس آن را به سمت خود هدایت کنید.

هوش مصنوعی: اگر نه، وقتی که جان از بدن شما خارج شود، من با نیزه شما را روزی می‌زنم.

هوش مصنوعی: برخی از افراد خواسته‌های خود را گرفتند و به راهشان ادامه دادند، و آن عربی که در حال عبور بود، از جمعیت بازگشت.