هوش مصنوعی: در روزی که دل به جمع آوری ثروت و دین نداشتی، روزی من را گرفتی.

هوش مصنوعی: چه مشکلی دارد اگر تو هم از نعمت‌های خودت یک یا دو لقمه به دیگران ببخشی، کم یا زیاد.

هوش مصنوعی: خلیل از دور صدا زد و دعوت کرد تا به پذیرایی بیایند و با دوستانه‌اش هم‌سخن شود.

هوش مصنوعی: پیر از او پرسید که ای بخشش، چرا برای منع کردن نعمت‌ها اینقدر تلاش می‌کنی؟

هوش مصنوعی: او به شخصی با تجربه و سالخورده‌ای اشاره می‌کند که به او پیامی رسیده و از عتاب و اخمی که به دلش نشسته، سخن می‌گوید.

هوش مصنوعی: پیر گفت کسی که به طور مکرر با مقامات و آشنایان خود صحبت می‌کند، باید بی‌جهت به بیگانگان انتقاد نکند.

هوش مصنوعی: چرا باید به دوری از آشنا بپردازم، در حالی که این فاصله مثل یک سپر از نزدیکی به او محافظت می‌کند؟

هوش مصنوعی: رو به سوی آن مکان پر از رحمت کرد و دست او را گرفت و به ایمان رهنمون شد.

هوش مصنوعی: پیری از نور هدایت بی‌خبر است و چهره‌اش پر از دودی است که از آتشخانه برمی‌خیزد.

هوش مصنوعی: از معبد خود به سوی سفر رفت و مهمان شد، مانند کسی که در سر سفره‌ی ابراهیم نشسته است.

هوش مصنوعی: زمانی که خلیل (ابراهیم) نقصی در دین و اعتقاداتش مشاهده کرد، نتوانست آن را در جمع خود بپذیرد و از آن دوری جست.

هوش مصنوعی: روزگاری با کسی به نام واهب گذراندم؛ یا از این نعمت استفاده کن و بگذار برو.

هوش مصنوعی: پیر از جا بلند شد و گفت: ای انسان خوب، نمی‌توانی دینت را صرفاً به خاطر شکم و لذت‌های زودگذر فدای آن کنی.

هوش مصنوعی: با لب‌هایی خشک و بدون تر کردن دهان، از آن مرحله (قدرت) فاصله گرفت و به راه خود ادامه داد.

هوش مصنوعی: پیامی از عالم بالا به خلیل نازل شد که تو در همه ویژگی‌های نیکو و اخلاق پسندیده نمایان هستی.

هوش مصنوعی: هرچند آن پیر به دین تو تعلق نداشت، اما نهی‌اش از طعنه زدن به تو به خاطر اصول تو نبود.

هوش مصنوعی: عمر او بیش از هفتاد سال است و در جایی زندگی می‌کند که کفر و ناخوشایندی وجود دارد.