در یکی از سخنرانیها استاد فاطمی نیا ضمن اشاره به این شعر از زبان شیخ طوسی اینگونه نقل کرده اند : غیر از این نیست که بندگان عالم خدا از خدا خشیت دارند. نمی‌گوید «اِنَّمَا یَخَافُ اللّهَ مِنْ عِبادِهِ الْعُلَمَاءُ». غصّه‌های این‌ها غیر از غصّه‌های دیگران است. بالاخره به قرب که می‌رسند از چند چیز خشیت دارند؛ یکی از آن هیبت پروردگار، عظمت محبوب و یکی هم خوف که یک وقت از پروردگار دور نیفتم

فکر می کنم تو این بیت :
حق همسایگی ام دار نگاه
سایه وارم مفکن خار به راه
(خار) رو به اشتباه (خوار) نوشتید.

نوید جان
حق همسایگیم دار نگاه
سایه وارم مفکن خوار به راه
همان خوار درست تر می نماید
مرا چون سایه خفیف و ناچیز مشمار.
زنده باشی

این شعر در ” بخش 5 - دست تضرع به مناجات برآوردن و در حلقه اجابت قبله حاجات استوار کردن
نیز آمده

سلام. خیلی زیباست . قرب به مراتب دشوارتر و ظریف تر است .

سلام خداقوت بجای جا افتاده لطفا بنویسید ،:یار تو ای فرزانه ،،،،،،در کنار تو بود همواره،.در یک سخنرانی اقای دکتر سید مصطفی محقق داماد از اساتید فلسفه به این شکل خواندند با تشکر از سایت با ارزش شما وارزوی توفیق برای همه ی دست اندرکاران گرامی

خیلی مشتاق بودم که اون بیتی را که افتاده اکتشاف کنم با تشکر بسیار از حمیدرضا که کمک شایانی کردند .به احتمال قوی بیتی که افتاده همانست که فرمودند فقط به احتمال قوی به جای کلمه فرزانه کلمه بیچاره بوده که هم قافیه درست می شود و هم به لحن و ادبیات جاری دو مناظره کننده نزدیکتر است. به هر حال جامی در گزینش قافیه اشتباه نمیکند.

جا افتاده
گفتمش: «یار تو ای فرزانه
با تو همواره بود هم خانه
نقل از ویکی نوشته

بیت جا افتاده:
گفتمش: «یار تو ای فرزانه
با تو همواره بُود در خانه
...

ابیات جا افتاده :
"گفتمش یار تو ای فرزانه،
با تو همواره بُوَد هم خانه،
به مُراد تو بُود کارگزار
سازگار تو بُود در همه کار"

مصرع دو بیت پنجم نادرست درج شده
صحیح آن این است: در به روی همه بگشاینده

قرایت جناب آقای دکتر انصاری به این صورت بود
محنت قرب ز بعد افزون است !
دلم از محنت قربش خون است
هست در بعد یک امید وصال
هست در قرب دوصد بیم زوال

گفتمش یار تو ای فرزانه با تو همواره بود همخانه

لاغر و زرد شده بهر چه ای؟ سر به سر درد شده بهر چه ای