هوش مصنوعی: من از گفت‌وگو برگشتم چون در گفتار هیچ معنا نیست و در معنا نیز گویی سخنی وجود ندارد.

هوش مصنوعی: سنایی، شاهزاده‌ی دنیای سخن است و در حقیقت، استاد و معلمی برای آموزش هنر کلام به شمار می‌آید.

هوش مصنوعی: جهان می‌خواست که وجودش را از صفحه خاکی ناپدید کند و پاک کند.

هوش مصنوعی: او را بر زمین همانند سایه‌ای از بستر کینه به زمین پرتاب کرد.

هوش مصنوعی: او هنوز لب به سخن نگشوده بود و با خود به آرامی صحبت می‌کرد.

هوش مصنوعی: دوست یا همراهی در کنار او نشسته و به سخنانش گوش می‌دهد، طوری که صحبت‌های او باعث می‌شود ذهنش باز شود و به تفکر فرو برود.

هوش مصنوعی: آنچه دل از دنیای پیرامونش به دست آورده بود، یک نکته یا پیام خاص بود که محتوای آن به این مضمون اشاره داشت.

هوش مصنوعی: من در گذشته به روش‌های مختلف صحبت کردم، اما اکنون از همه آن‌ها بازگشتم و تغییر کرده‌ام.

هوش مصنوعی: در دل من هیچ احساس خوبی از افزایش یا کاهش وجود ندارد، جز اینکه تنها نشانه‌ای از پشیمانی دارم.

هوش مصنوعی: در این مکان قدیمی، سخن از معنا و مفهوم به دور است و خود معنا نیز از کلام فاصله دارد.

هوش مصنوعی: زمانی که صحبت به دام و تله تبدیل شود، دیگر معنای واقعی آن بیان نمی‌شود و نمی‌تواند قفل‌ها را باز کند.

هوش مصنوعی: در جایی که زیبایی و جذابیت باعث می‌شود که گفتگو آغاز شود، دیگر نیاز و درخواست به جایی نمی‌رسد.

هوش مصنوعی: زمانی که ابراز سخن به حدی محدود شود، مانند اینکه مرغی در قفس گیر افتاده باشد، دیگر مفهوم و عمق موضوع به خوبی قابل بیان نخواهد بود.

هوش مصنوعی: هر جا که انسان با عظمت و بلندی قدم می‌گذارد، به سختی می‌توان آن را با کلمات توصیف کرد.

هوش مصنوعی: اگر این‌طور باشد که عظمت کلام این‌چنین است، وای بر حال من که طبیعت من خود را به آداب سخن درنیاورده است.

هوش مصنوعی: سکوت کن، چون سکوت باعث می‌شود که دل از نگرانی‌ها خالی شود و فراموشی به سراغت بیاید.