هوش مصنوعی: کسانی که از حکمت و دانش بی‌بهره‌اند، هرگز نمی‌توانند به تکیه‌گاه محکمی مانند کوه اتکا کنند؛ زیرا بدون پشتیبانی و علم، هیچ گروهی به هم نمی‌توانند تکیه کنند.

هوش مصنوعی: کوه صبر و بردباری تو، مانند صدای نیکوکاری است که جان مادر از آن سرشار است و به خاطر آن، به شادی و رقص می‌آید.

هوش مصنوعی: از آن نوا مست و شیفته گوش سپرده‌ایم؛ تمام وجود ما، هم روح و هم جسم، از این دنیا وداع کرده است.

هوش مصنوعی: در حال رقص و شادی هستند، که فرشتگان و ملائک هم دور از ما هستند، اما نسبت به دوری از آسمان، این فاصله کمتر به نظر می‌رسد.

هوش مصنوعی: هر نوع تجربه یا شنیدنی که دائمی و ماندگار نیست، ارزش واقعی ندارد و فقط انسان را به سردرگمی می‌کشاند.

هوش مصنوعی: خود را به چیزهای ناپاک آلوده کردن، مانند ضربه زدن به وجود خود با پا است. این عمل نشان می‌دهد که آدمی به خود لطمه می‌زند و هویت واقعی‌اش را نادیده می‌گیرد.

هوش مصنوعی: جامی که در دست داشت، از دستش رفته و به خاطر ضربه‌ای که از خود بر خود وارد کرده، به حالت پستی و ذلت افتاده است.

هوش مصنوعی: از دست خودت رها شو و از غم‌ها و نگرانی‌های خوب و بد زندگی‌ات نجات پیدا کن.

هوش مصنوعی: اگرچه او خود را با اعتماد به نفس نشان می‌دهد، اما در باطن، بر سرش مشکلات و تردیدهای زیادی وجود دارد.

هوش مصنوعی: چشم یقینش را باز کن و گره‌های دلش را از پیشانی‌اش باز کن.