هوش مصنوعی: یک فرد ساده که از زندگی دنیا دست کشیده بود، به محفل یک پیر (زاهد یا عارف) پیوست و در کنار او نشست.

هوش مصنوعی: هنوز در زمین جا نیفتاده، از آن جمع، جان روشنگر برخواسته است.

هوش مصنوعی: پیر به شدت ناراحت شد و پرسید که چرا اینقدر عجله داری و چه دلیلی دارد که دیو از وجود جبرئیل دچار نفرت می‌شود.

هوش مصنوعی: او گفت که تقدیر پرده‌ای بر روی ذهن من کشیده است و به همین دلیل چیزهای نادر را فراموش کرده‌ام.

هوش مصنوعی: در این لحظه به هر گذر و محله‌ای می‌روم تا آن چیز گمشده را پیدا کنم.

هوش مصنوعی: پیر با صدای بلندی به بوالهوس گفت که در این دو جهان فقط یک حقیقت وجود دارد و بس.

هوش مصنوعی: او که شایسته فراموشی نیست، همانند قبله‌ای است که همواره سخن می‌گوید و در سکوت نیز تأثیرش را نمی‌کاهد.

هوش مصنوعی: اگر تمام جهان در دستان تو باشد، اما آن چیزی که باید به آن اهمیت دهی فراموش شود.

هوش مصنوعی: آگاهی و دانشت به حدی است که از واقعیت‌ها غفلت می‌کنی و در واقع زمان‌هایی که می‌گذرانید، نتیجه و ثمری ندارد.

هوش مصنوعی: اگر چیزی باشد که به یاد تو خوشحالت کند، مطمئناً می‌تواند دل غمگین تو را شاد کند.

هوش مصنوعی: اگرچه دو جهان به فراموشی سپرده شده‌اند، اما تو از سخن آن‌ها بی‌خبر باش و سکوت کن.

هوش مصنوعی: هر کاری که انجام می‌دهی، وقتی به موضوعی بی‌فایده فکر می‌کنی، آن را رها کن و به یاد چیزهای مهم‌تر بپرداز.

هوش مصنوعی: زیرا در نهایت تو به سکوت می‌رسی و در پایان، همه چیز از یاد می‌رود.