هوش مصنوعی: یک عارف در دل تاریکی شب، چشمانش را به طور کامل از خواب بست و به جستجوی نور پرداخت.

هوش مصنوعی: در شب که به خورشید نگاه کردی، شمعی که از عشق تو می‌درخشید تا سحر روشن بود.

هوش مصنوعی: هر مژه‌ای که از چشمانم اشک می‌ریزد، به ابروهای تو اتصال و پیوندی دارد.

هوش مصنوعی: روزی کسی از او پرسید که چرا در راه تو هیچ خبری از خواب و خیال نیست؟

هوش مصنوعی: وقتی که دل آگاه و هوشیار تو از خواب غفلت بیدار شده، چرا باید چشمانت را هنوز بسته نگه‌داری؟

هوش مصنوعی: اگر در زندگی دچار رنج و سختی که ناشی از بی‌خوابی است بشوی، برای یک لحظه آرامش و راحتی چه ضرری دارد؟

هوش مصنوعی: این جمله بیان می‌کند که نمی‌توان انتظار داشت که خداوند هر شب به زمین بیاید و بر ما ناظر باشد. در واقع، منظور این است که حضور دائمی و همیشگی خداوند در زندگی انسان‌ها ممکن است قابل تصور نباشد.

هوش مصنوعی: صدای ندا می‌دهد که چه کسی از میان این صف طولانی به در خانه‌ام می‌آید و از من عذرخواهی می‌کند؟

هوش مصنوعی: من می‌خواهم با لطف و محبت خود، نیکوکاری و رحمت را به دیگران برسانم و عذرخواهی و پذیرش خطاهایشان را نیز بر عهده بگیرم.

هوش مصنوعی: من در چنین شرایطی به خواب می‌روم و سرم را به گوشه‌ای می‌گذارم و از این حالت خوشایند لذت می‌برم.

هوش مصنوعی: او با لطف و محبتش به من توجه کرده و حالا خوشبختی و موفقیت من از جانب او بیشتر شده است.

هوش مصنوعی: هر کس که ادعای عشق او را کند، در واقع خواب و خیال او را می‌بیند و در دسترس او نیست.

هوش مصنوعی: مدعای او از حقیقت خالی است و مانند اولین نفس صبح، که روشنایی ندارد، بی‌ارزش و بی‌فایده است.

هوش مصنوعی: اگر چشمان تو پر از نور باشد، در دل تو یاد و حسی از بهشت و زیبایی‌های جان وجود دارد.

هوش مصنوعی: در این مسیر با اراده و قوت قدم بردار و به راحتی نگاه نکن، زیرا کسی است که توجهش به تو و حرکاتت است.