هوش مصنوعی: تو که پر از آواز و نغمه‌ای، سخن تو روح انسان‌ها را زنده می‌کند و شایسته است که به عنوان زیبایی کلام مورد ستایش قرار بگیری.

هوش مصنوعی: عروسی که به زیبایی و زینت آراسته نیست، نمی‌تواند دلربایی کند و دل‌ها را به خود جلب نماید.

هوش مصنوعی: زمانی که کسی زینت‌های زیبا به خود بزند، به دیگرانی که از زیبایی و آراستگی بی‌بهره‌اند، طعنه و کنایه می‌زند.

هوش مصنوعی: وقتی که گوهر نظم و ترتیب به گردن بیفتد، می‌تواند دل‌ها را از صد قافله نیز به چنگ آورد.

هوش مصنوعی: وقتی که کسی از محدودیت‌ها و قیدهای خود آزاد شود و قدم از جای خود بردارد، باعث بروز مشکلات و ناپایداری می‌شود.

هوش مصنوعی: وقتی ابروان به هم می‌پیوندد، همه‌ی نگاه‌ها به سمت آن جا جلب می‌شود و توجه پیر و جوان را به خود جلب می‌کند.

هوش مصنوعی: وقتی که رنگین و زیبا درخشش خود را نشان می‌دهد، دل انسان مانند باغی سرشار از گل‌های تازه و شاداب می‌شود.

هوش مصنوعی: من که به خاطر هر باده و زیبایی، عمرم را هدر داده‌ام، همین زیبایی هم شاهد بر این هدر رفتن عمر من است.

هوش مصنوعی: وقتی آن زنجیر زیبا را بر دوش انداخت، گره‌های صبر را از وجودم باز کرد.

هوش مصنوعی: دل که بسیار باارزش و گرانبهاست، تحت تأثیر خوش‌شانسی و بخت خوب اوست؛ گویی به نوعی همچون زنجیر و گردن‌بند خاصی برای او عمل می‌کند.

هوش مصنوعی: ابروی او هرچند به هم نرسیده و نازک است، اما همچنان باعث شده که راه نجات و آزادی من بسته شود.

هوش مصنوعی: آرایشگر که کار خود را شروع کرد، غم و اندوه من را مثل خون جگر به نمایش درآورد.

هوش مصنوعی: روز و شب در حال پرسه زنی در کوی محبوبم هستم و در همه حال در حال جستجو و دنبال کردن او هستم.

هوش مصنوعی: در شب، وقتی که دل من به سوی محبوب می‌کشد، با تمام وجود و از سر تا پایم غرق در عشق او هستم.

هوش مصنوعی: با تکیه بر تلاش و اراده بلند خود، بر روی جایگاه بلند و ارزشمندی قرار می‌گیرم.

هوش مصنوعی: من از دامان فرش پا می‌کشم و سر را از گریبان عرش بیرون می‌آورم.

هوش مصنوعی: من لباس جسم را از تن جدا می‌کنم و یاد فراموشی را به دنیای بیرون می‌آورم.

هوش مصنوعی: می‌خواهم از جان و هستی خود جدا شوم و به رمز و راز نوشیدن شراب ابدی دست پیدا کنم.

هوش مصنوعی: می‌گویند که از جام قدرت و بزرگی‌ام، آن را می‌نوشند و از سفره دلیران و بزرگانی که در کنارم هستند، بهره‌مند می‌شوند.

هوش مصنوعی: ای ساقی، من شراب را به دستت می‌سپارم و در کنار جوی آب شیرین، در حال نواختن ساز هستم، گویی آواز معصوم جبرئیل را می‌شنوم.

هوش مصنوعی: ساقی و نوازنده در کنار هم قرار گرفته‌اند و زیبایی‌های زندگی و مفاهیم عمیق در همه جا پخش شده است.

هوش مصنوعی: وقتی از آن جمع شاد و پرنشاط بهره‌برداری می‌کنم، به منظور بازگشت و شروع دوباره، راهی را در پیش می‌گیرم.

هوش مصنوعی: هر چیزی که از آن سفره‌ی پاک به دستم برسد، برای دوستانم به عنوان خاک می‌گذارم.

هوش مصنوعی: بر اساس نظم و ترتیبی که به وسیله ادب ایجاد شده، به شکلی زیبا و با شیوه‌ای شگفت‌آور.

هوش مصنوعی: من پرده‌ای که بر تشبیه او کشیده شده را کنار می‌زنم و هر محفل را با راز و رمز خود زینت می‌بخشم.

هوش مصنوعی: اگر کسی دل و جانش را درک کند، باید به صدای دل و احساساتش گوش دهد و هوشیار باشد.

هوش مصنوعی: به این هدیه‌ی غیبی، هوش و ذکاوت خود را بسپار تا خرد و عقل تو را شناخته و آگاه کند.