هوش مصنوعی: مانند یک زاغ که در روزهای تاریک در حاشیه یک دریاچه پرموج نشسته است، در حالتی پنهان و نامشخص قرار دارد.

هوش مصنوعی: تو از دریا همان آبی را به من دادی که به خاطر طعم شیرینش، به مانند شکر است.

هوش مصنوعی: به طور اتفاقی مرغی به نام حواصل در کنار چشمه‌ای که نعمت‌ها و برکات فراوانی داشت، نشسته بود.

هوش مصنوعی: سایه‌ی قدرت بر سر او افتاده و او را از آشفته‌گی دریا به دور نگه‌داشته است.

هوش مصنوعی: بیا نزدیک، ای کسی که از عشق و شور و شوق در دل داری، تا من بتوانم به تو آب شیرین و لذت‌بخش بدهم، از صبر و حوصله‌ام.

هوش مصنوعی: می‌ترسم که اگر آب شیرین، طعم آب شور را بگیرد، دیگر برایم خوشایند نخواهد بود.

هوش مصنوعی: من همچون آب شیرین هستم، اما ناخوشایند بودن طبیعتم از آبی است که از دریای شور می‌نوشم.

هوش مصنوعی: در کنار دریا نشسته‌ام و شب و روز در حالی که دلم تشنه است، میان دو دنیا احساس گمگشتگی می‌کنم.

هوش مصنوعی: با کی درد دل کنم که خودم هم درگیر مشکلاتم هستم و نمی‌خواهم کسی از مشکل بی‌آبی من خبر داشته باشد.