هوش مصنوعی: عاشقی در گوشه‌ای نشسته بود و به تنهایی با خودش صحبت می‌کرد و به افکارش ادامه می‌داد.

هوش مصنوعی: هر لحظه داستان جدیدی را خلق کردی و قصه‌ای ناگفته را به تصویر کشیدی.

هوش مصنوعی: گاهی از ماه سخن می‌گویی، گاهی از آفتاب، و گاهی هم از روی برگ گل سنبل پرده برمی‌داری.

هوش مصنوعی: گاهی قامت مثل سرو راست و بلند بودی و گاهی از خاک، خس و علفی برمی‌خیزد.

هوش مصنوعی: او از دور صدای آن شخص را می‌شنید و به خاطر سخنان بی‌محتوا و بی‌ارزشش، دلش ناخوش می‌شد و از شنیدن آنها فرار می‌کرد.

هوش مصنوعی: او به او گفت: ای کسی که به خاطر عشق تو، نام عاشق را از زبان معشوق خود دور کرده‌ای.

هوش مصنوعی: عاشق‌ها و نام افراد را بیان می‌کنند تا بگویند چه دُری را در وصف آدم‌های بی‌ارزش و ناآگاه به دست آورده‌اند.

هوش مصنوعی: بگو، ای کسی که از عشق دوری، تو هرگز نمی‌توانی زبان عاشقان را درک کنی.

هوش مصنوعی: هدف من از وجود آفتاب و ماه، دوستی و محبت محبوبم است و این موضوع برای آگاهان و دانایان واضح و روشن است.

هوش مصنوعی: وقتی از گل صحبت می‌کنم، منظورم زیبایی و لطف چهره‌اش است؛ اما به یادم می‌آید که بوی خوش سنبل و زیبایی موی او را هم می‌خواهم.

هوش مصنوعی: سرو چه خاصیتی دارد که قامت زیبای او را توصیف کند؟ من دشمنانم به خاطر جمال و زیبایی او از زمین ریشه‌کن شده‌ام.

هوش مصنوعی: اگر از زبان من آگاهی پیدا کنی، جز سخنان عشق او چیزی نخواهی شنید.