هوش مصنوعی: یعقوب بن حسن مانند ماهی در آسمان زیبایی و جمال به چشم می‌آید.

هوش مصنوعی: نوجوانی که هنوز به بلوغ نرسیده، کارهایش به پیچیدگی و مسائل عمیق کشیده شده است.

هوش مصنوعی: یک مردی بود که زمین‌های وسیعی از شام تا خراسان داشت، اما به خاطر بدی‌ها و ترس‌هایی که در دلش وجود داشت، همیشه نگران و مضطرب بود.

هوش مصنوعی: کسانی که ظلم و ستم می‌کنند، پشت سرشان از ناتوانی و شکست صحبت می‌شود و نام نیک نوشیروان در دل‌ها باقی می‌ماند.

هوش مصنوعی: روزی از شیراز نامه‌ای رسید که پر از دعا و خواسته‌های افرادی بود که به خدا نیاز داشتند.

هوش مصنوعی: فلان ظالم که در ظلم و ستم خود درخشیده، با قدرتش به قلم و نوشتن آسیب زده و از آن مانند تیشه‌ای استفاده می‌کند.

هوش مصنوعی: ای خداوند، به بندگان خود رحم کن که سختی‌ها و مشکلات بر دوش آن‌ها سنگینی می‌کند.

هوش مصنوعی: سگ را به سمت تبریز فراخواند، که منظورش همان شخص بد ذات و بدخوی است.

هوش مصنوعی: اگر من هم دامن تو را بگیرم، به چه درد و رنجی دچارت می‌کنم که این همه دشمنی با من داشته‌ای.

هوش مصنوعی: در این داستان، زمانی که صحبت آغاز کردی، آن شخص را به نام من خطاب کردی.

هوش مصنوعی: شاه داستان را به حضور خود آورد و نامه‌ای را که از ابتدا تا انتها در آن نوشته شده بود، برای او خواند.

هوش مصنوعی: اگرچه در ابتدا انکار کرد، در نهایت به آنچه که بود اقرار کرد.

هوش مصنوعی: سلطانی که کمان را به دست گرفت، تیر جان‌سوزی را رها کرد که از دستش خارج شد.

هوش مصنوعی: کینه و خشم او به قدری شدید بود که باعث شد مانند سگی که در تنگنا قرار گرفته، به او حمله کند و آسیب برساند.

هوش مصنوعی: بله، آن تیر که از او گذشت، دو چشم دیگر بر روی او گشوده شد.

هوش مصنوعی: تا زمانی که کارهای نادرست را به خاطرشان نمی‌بینند، هیچ عاقبتی برای آن‌ها تصور نمی‌کنند.

هوش مصنوعی: این بیت به زیبایی و قدرتمندی دست و بازو و همچنین تیر و کمان اشاره دارد، که به نظر می‌رسد این ابزارها و توانایی‌ها تحت تاثیر ظلم و بی‌عدالتی زمانه قرار گرفته‌اند. به عبارتی، اشاره می‌کند که این قابلیت‌ها و امکانات در دنیای ناعادلانه به هدر می‌روند.

هوش مصنوعی: نسیم خوشبختی به کسی که نیازمند نیست، روی خوش نشان می‌دهد و از زیبایی‌های ظاهری فاصله می‌گیرد.

هوش مصنوعی: آرزو می‌کنم که لطف خدا شامل حال او باشد و فضل و رحمت حق باعث آرامش روحش شود.