هوش مصنوعی: چشم خیال، پور عمر را دید که چگونه عمرش را پس از دوازده سال می‌بیند.

هوش مصنوعی: پدر، چه اتفاقی برایت افتاده که یاد حالتم را هم فراموش کرده‌ای؟

هوش مصنوعی: از زمانی که به مرگ نزدیک شده‌ام تا امروز، حالتی داشتم که بسیار دردناک و سوزناک بود.

هوش مصنوعی: من از پرسش‌های نایابی و بی‌عدالتی‌های مردم چنان دچار سردرگمی و بلاتکلیفی شدم که عقل و درک خود را از دست دادم.

هوش مصنوعی: در بغداد، پایی از میش در یک پل نااستوار و ضعیف شکست.

هوش مصنوعی: هیچ کسی نیست که بتواند به من آسیب بزند، چون صاحب این مشکلات خودم هستم و فقط من می‌توانم به خودم اجازه دهم که به آن‌ها بپردازم.

هوش مصنوعی: چرا از ساخت و ساز آن پل دست کشیدی، ای خلیفه‌ی بزرگ؟

هوش مصنوعی: در آن شرایط سخت و دشوار، زبانم از کلام باز ماند و نتوانستم چیزی بگویم.

هوش مصنوعی: در زمان حکومت عمر، عدالت به حدی بود که او به عنوان یک الگو در سراسر جهان شناخته می‌شد.

هوش مصنوعی: خداوند عدالتش را به اوج رساند تا نام او نیز در این عدالت نمایان شود.

هوش مصنوعی: وقتی نام او به عدل کامل می‌شود، نقص و کمبود در او به برکت و گشایش تبدیل می‌شود.

هوش مصنوعی: لشکر او به دلیل از هم نپاشیدگی و اتحاد، موفق شد تمام سرزمین‌ها را فتح کند.

هوش مصنوعی: وقتی که چنین عدلی برپا شود و حساب و کتاب دقیق انجام گیرد، باید ببینی که تا چه اندازه افراد مورد محاسبه و ارزیابی قرار می‌گیرند.

هوش مصنوعی: کسی که از ظلم خالی نیست، در واقع نمی‌تواند به عدالت واقعی دست یابد و نام او هم در توصیف عدالت برتر قرار نمی‌گیرد.

هوش مصنوعی: تنها راه ظلم را انتخاب کرده، بنابراین نمی‌تواند به فکر آینده خوب باشد.