هوش مصنوعی: در مرو، پادشاهی به نام زالی وجود داشت که همانند زال، نماد کهنسالی و تجربه در جهان بود.

هوش مصنوعی: روزی روزگاری، ظلم و خیانتی بر او فرود آمد که از دو سپاه نشأت می‌گرفت.

هوش مصنوعی: زمانی که زبان به شکایت و انتقاد می‌پردازد، همچون خنجری می‌شود که بر روی مسیر سنجر (یا آنچه در راه است) می‌افتد.

هوش مصنوعی: دید که سنجر از راه می‌رسد و از حرکات سرکشی‌اش به آسمان می‌نگرد.

هوش مصنوعی: صدای ندا بلند شد که ای پریشان، گوش خود را به سینه‌ های ریش‌دار بچسبان.

هوش مصنوعی: سنجر وقتی آن صدا را شنید، به سمت پیر بزرگ و محترم رفت.

هوش مصنوعی: ای پیرزن، چه بر سرت آمده که از آسمان فریادت به گوش می‌رسد؟

هوش مصنوعی: شخصی می‌گوید من از کسی که رنج می‌برد، کمتر از صد قسمتی از آن رنج را تجربه کرده‌ام و به همین دلیل در وضع بهتری قرار دارم.

هوش مصنوعی: در خانه‌ام چند یتیم هستند که دلشان می‌خواهد یک نیم نان پیدا کنند، اما من در خواب هستم و نمی‌توانم به آن‌ها کمک کنم.

هوش مصنوعی: غیر از نان جوین، چیزی دیگر نخورده‌ام و غذاهای شیرین و خوشمزه‌ای را با میوه‌ها مصرف کرده‌ام.

هوش مصنوعی: امسال با من حرف زدند و از من خواستند که بگذارم آرزوهایشان برآورده شود.

هوش مصنوعی: برای یافتن دهکده، از وطن دور شدم و برای به دست آوردن معیشت، با زحمت کار کردم.

هوش مصنوعی: دست من اکنون مانند دست یک کارگر زخم‌دار است که پر از تاول شده، مانند خوشه‌ای از انگور.

هوش مصنوعی: وقتی که به دیگران پاداشی دادم، دل من پر شد از آرزوهای آن‌ها و زندگی‌ام گلرنگ شد.

هوش مصنوعی: با دل شاد و لبخندی بر چهره، به سمت فرزندانم نگاه می‌کنم.

هوش مصنوعی: دو نفر از ظالمین در سپاه تو، در مسیر عدالت و ظلم، یار و همراه تو هستند.

هوش مصنوعی: بر من خسته، دلی پر از آرزو داشتند، اما به یکباره همه آن آرزوها را از من گرفتند و سبد امیدهایم را خالی کردند.

هوش مصنوعی: هیچ کس به اندازه من از سرنوشت بد بی‌نصیب نیست و مانند من از آب و زندگی محروم نشده است.

هوش مصنوعی: تو بدون هیچ نگرانی و غمی به زندگی‌ات ادامه می‌دهی، در حالی که دیگران به خاطر ظلم و ستمی که به آنها کرده‌ای، در دل خود غم و اندوه دارند و خون دل می‌خورند.

هوش مصنوعی: این چه نوع سلطنت و حکومتی است که در دل مردم، تنها بذر غم و اندوه را می‌کارد؟

هوش مصنوعی: تو از انصاف و عدالت دوری کرده‌ای و برای دنیا کسانی که ظلم می‌کنند را انتخاب کرده‌ای.

هوش مصنوعی: هرچند امروز کسی نیست که از ظلم تو شکایتی کند یا صدایی به اعتراض بلند کند.

هوش مصنوعی: وقتی که حقیقت پنهان آشکار شود، چه جوابی به خداوند خواهی داد؟

هوش مصنوعی: عدم حضور تو مانند تاجی بر سرم است و فردا مرگ، همه چیزم را به غارت خواهد برد.

هوش مصنوعی: با توجه به حال و هوای امروزت، این شادی و خوشحالی که به آن دلبسته‌ای، چه فایده‌ای دارد وقتی که در دل تو این قدر خودپسندی و تکبر وجود دارد؟

هوش مصنوعی: کنگر به عنوان نماد سلطنت و قدرت تو، مانند اره‌ای که برش می‌زند، از دنیا آرامش را قطع کرد.

هوش مصنوعی: وقتی چتر تو به ارتفاع بالایی رسید، سایه ظلم بر روی تمام جهان گسترده شد.

هوش مصنوعی: مردم به خاطر عدم وجود عشق و محبت واقعی، با اندوه و ناراحتی در زیر سایه‌ی آن عشق نامهربان زندگی می‌کنند.

هوش مصنوعی: تو به طور عمیق در ناآگاهی‌ات مشغول هستی و در مسیر گمراهی خودت قدم برمی‌داری.

هوش مصنوعی: تو در آرامش و آسایش نشسته‌ای و از میوه‌های لذت و خوشی این باغ بهره‌مند می‌شوی.

هوش مصنوعی: در باغی پر از ظلم و ناامیدی که بیوه‌زنان در آن گرفتارند، میوه‌هایی از رنج و ناکامی به بار آمده است.

هوش مصنوعی: زنان بیوه در حال ناله و شکایت هستند در حالی که تو با دهانی باز مشغول خوردن میوه‌ای.

هوش مصنوعی: قبل از اینکه مرگ به سراغت بیاید، دشمن تو از گریه دوستانت به خنده می‌افتد.

هوش مصنوعی: چشمانت را باز کن و به وضعیت تأسف‌بار کسانی که در رنج و فقر به سر می‌برند، نگاه کن.

هوش مصنوعی: شاه سنجر وقتی که از وضعیت او مطلع شد، نتوانست در برابر حال خود صبر کند.

هوش مصنوعی: او دستش را بر روی چشمانش گذاشت و با صدای بلند گریست. در دلش گفت: "این چه کار سختی است!"

هوش مصنوعی: به این مقام و سلطنت خود لعنت می‌فرستم، به این زشتی و فساد درونی‌ام نیز لعنت می‌زنم.

هوش مصنوعی: ما باید از حاکمیت این دنیا شرمنده باشیم و همچنین از رفتارهایی که در این جهان انجام می‌دهیم.

هوش مصنوعی: ما در خوشی و قدرت به سر می‌بریم، اما دیگران در غم و ناراحتی هستند. در حالی که ما در مکانی آباد زندگی می‌کنیم، سرزمین دیگران خراب و ویران است.

هوش مصنوعی: سپس گفت که آن دو ظالم و آن دو سرپرست ظلم و ستم، در واقع همین هستند که بر دیگری مسلط شده‌اند.

هوش مصنوعی: زندگی انسان را به تکه‌های کوچک تقسیم می‌کنند تا همه ستمگران و ظالمان این صحنه را ببینند.

هوش مصنوعی: دولت به بیوه‌زن احسانی کرد و او را از نعمت‌های مالی برخوردار ساخت، به طوری که دلش را پر از امید و توانایی کرد.

هوش مصنوعی: مردی با طلا به یکی آموزش و زندگی خوب داد تا فرزندان او بتوانند از شادکامی‌ها و لذت‌های زندگی بهره‌مند شوند.

هوش مصنوعی: او با بخشندگی و عدل خود مردم را خوشنود کرد، به گونه‌ای که هر کجا خوشی وجود داشت، به خاطر وجود او بود.