هوش مصنوعی: بر لبه بام، در حال شوخی، دختری با چهره‌ی درخشان و زیبا مانند ماه کامل نشسته است.

هوش مصنوعی: در گوشه‌ای از کلاهی که شکسته شده، زیبایی آن به قدری فراگیر است که دل نیازمندان را به درد می‌آورد.

هوش مصنوعی: زمانی فرا رسیده که سال‌های زندگی به سراغم آمده‌اند و موهایم به خاطر بار اندوهی که بر دوش دارم، سفید شده‌اند.

هوش مصنوعی: او صورت خود را به خاک می‌مالید و از دل دردش ناله می‌کرد.

هوش مصنوعی: ای پسر، من به خاطر تو دل‌سوخته‌ام و به خاطر رحمتی که از غمت به من رسیده، به عذابی جان‌سوز دچار شده‌ام.

هوش مصنوعی: قبل از اینکه به خاطر غم تو به شدت غمگین شوم و بمیرم، تنها یک نگاه به من کن تا درخواست من برآورده شود.

هوش مصنوعی: او گفت: با عشوه و ناز خود جذب من شده‌ای، ولی من کی هستم که تو به من توجه کنی؟

هوش مصنوعی: برادرم که از من بهتر است، در مقایسه با من، صد بار بهتر و شایسته‌تر است.

هوش مصنوعی: پیر مارلیک وقتی به سمت دیگر نگاه کرد تا ببیند در مقابلش چه کسی است.

هوش مصنوعی: آن شخص شجاع با دستانش به خون مردم ضربه زد و از روی بامش آن را به پایین پرتاب کرد.

هوش مصنوعی: هر کس که ما را به عشق یاد کند، چرا باید به صورت دیگری نگاه کند؟

هوش مصنوعی: اگر به غیر از دوست، جامی از محبت و عشق بدوزی، بهتر است که از چشمانت اشک بریزد شب و روز.

هوش مصنوعی: اگر از وصال و وصال معشوق بهره‌ای نداشته باشی، حداقل در درد جدایی و فراق، غمی به دل بگیر و نوحه‌سرایی کن.