هوش مصنوعی: بوعلی رودباری، که یک عالم بزرگ علوم دینی و فلسفی است، به عنوان پادشاهی در دنیای ایمان و حقیقت شناخته می‌شود. او به خاطر صداقت و اطمینانش در راه دین و علم، مورد احترام و ارادت قرار دارد.

هوش مصنوعی: روزی شخصی به سمت حمام رفت تا از بار سنگینی که بر دوشش بود، رهایی یابد و احساس سبکی کند.

هوش مصنوعی: از پارچه‌های مختلف که به طور نامناسب دوخته شده‌اند، نگاهی به دنیای صوفیانه بینداز.

هوش مصنوعی: ای خدا، این لباس پاره و کهنه از کیست که در این راه کسی جز با کمبود و تنگدستی به سر نمی‌برد؟

هوش مصنوعی: وقتی درویشی به راه عشق قدم گذاشت، از چه چیزی باخبر شد و چه مشاهده کرد که وفا را در این مسیر یافت؟

هوش مصنوعی: مردی که به آرزویش دست یافته و برتری خود را جشن می‌گیرد، به زودی با مشکلاتی مواجه خواهد شد که او را به زمین می‌زند.

هوش مصنوعی: موهای او به مانند طلای باارزشی است که با تیری بر زمین افتاده است. این اتفاق بسیار غم‌انگیز است.

هوش مصنوعی: هر لحظه به سمت زمین خم می‌شوید تا از روی زمین موهایی را بچینید.

هوش مصنوعی: درون خود را از نیرنگ و دورغ پاک کرده‌ای و خلوص و ساده‌دلی‌ات را بر سر دیگران ریخته‌ای.

هوش مصنوعی: وقتی جوان تصمیم به رفتن گرفت، درویش نیز به تازگی از مکان خود خارج شد و راهی شدند.

هوش مصنوعی: از بوی خوش گل و مشک، عطر و بویی به مشام می‌رسد که دلنشین و دل‌انگیز است. این عطر ناشی از چند شاخه گل خشک است که فضا را معطر کرده و احساس خوشایندی را به وجود آورده است.

هوش مصنوعی: وقتی که بدنش از رطوبت خشک شد، به سرعت به سمت بیرون رفت.

هوش مصنوعی: او با زیبایی و وقار مانند درخت سرو در جلو حرکت می‌کند و در پشت سرش، درویشی مانند سایه او پی روی می‌کند.

هوش مصنوعی: ابن‌سینا هم به دنبال حقیقت می‌رود تا از واقعیت حال آگاه شود.

هوش مصنوعی: فقیر بدحال، لباسش را درآورد و به سر جوانی انداخت.

هوش مصنوعی: او رفت و مدتی گلاب و عود جمع کرد، سپس آن را بر روی او ریخت و بوی خوش گلاب و عود در فضا پخش شد.

هوش مصنوعی: باد، پرده‌ی زیبایی را از روی چهره‌اش برداشت و آینه‌ای را به مقابل او گذاشت تا خود را بهتر ببیند.

هوش مصنوعی: با این که او کارهای زیادی انجام داد، اما هیچ‌وقت نگاهش به سمت خواسته‌اش نبود.

هوش مصنوعی: صبر درویش در کشتن درد و رنجش به پایان رسید و او از عمق جانش ناله‌ای دل‌خراش بیرون کشید.

هوش مصنوعی: ای محبوب من، از آن‌جا که با رفتار فریبنده‌ات دل مرا سوزانده‌ای، چه کار می‌توانم بکنم تا توجه و نگاه تو به سمت من بیفتد؟

هوش مصنوعی: می‌گوید: من به زندگان نگاه نمی‌کنم، پس بمیری تا بتوانم تو را ببینم.

هوش مصنوعی: در اینجا دیده می‌شود که درویش به سوی خدا نگریست و جان سپرد؛ بدین ترتیب، او مرگ را زندگی واقعی دانست.

هوش مصنوعی: جوان از خانه بیرون رفت و به هیچ چیز اهمیتی نداد و از روی تکبر به کسی توجه نکرد.

هوش مصنوعی: بوعلی را به خانقاهش بردند و کفنش کردند، سپس او را به خاک سپردند.

هوش مصنوعی: پس از مدتی، آن پسر که به راه حجاز رفته بود، به شوق و انگیزه‌ای جدید به سفر ادامه داد.

هوش مصنوعی: لباس زبر و خشن خود را بر دوش انداخته و به شیخ گفت: ای فرزند ستوده.

هوش مصنوعی: تو نیستی کسی که سال‌ها پیش از این، به خاطر مرگ آن درویش زبان به سخن گشودی.

هوش مصنوعی: گفت آری، اما وقتی که به او گفتم شب در خلوت خود می‌خوابم، دیگر هیچ حرفی نزد.

هوش مصنوعی: آن فرد بیچاره که مورد ظلم قرار گرفته بود، در خواب به دامن من چنگ زد و با من به تندی صحبت کرد.

هوش مصنوعی: ای تو که بعد از مرگ هم به من نگاه نخواهی کرد و به سوی من توجهی نخواهی داشت.

هوش مصنوعی: سخنی که شنیدم در درونم احساس حسرت و تاسف عمیقی ایجاد کرد و بر قلبم اثر گذاشت.

هوش مصنوعی: در کنار مزار او عبور کردم و لباس بزرگان را کنار گذاشتم.

هوش مصنوعی: در مسیری که به سمت فقر و نیازمندی می‌روید، لباس فقر و تهیدستی به تن کردم و تلاش کردم تا در این راه پیش بروم.

هوش مصنوعی: هر سال به خاطر آرامش روح او، حجی به همین شکل انجام می‌دهم.

هوش مصنوعی: به محل دفن او می‌روم و چهره‌ام را بر خاک او می‌گذارم.

هوش مصنوعی: از شرم و خجالت خویش می‌خواهم سخن بگویم و به خاطر خطاهایم عذرخواهی کنم.