هوش مصنوعی: ای نور زیبایی تو، ای خوبان، نور خوبی تو، ای محبوبان.

هوش مصنوعی: زیبایی تو کجا دیده می‌شود که در دل هیچ‌کس عشق تو وجود ندارد؟

هوش مصنوعی: تمام موجودات تحت تأثیر عشق به وجد آمده و شادمانند و این شادی ناشی از عشق است که آنها را به رقص واداشته است.

هوش مصنوعی: زیبایی لیلی آن‌قدر جذاب است که مجنون را به دیوانگی می‌کشاند و او را از مسیر عقل و منطق دور می‌کند.

هوش مصنوعی: زلف زیبای عذرا که دل و جان وامق را به درد و غم واداشت و او را درگیر رنج کرد.

هوش مصنوعی: لعل شیرین که از شکر نعمت فرهاد و پرویز به وجود آمد.

هوش مصنوعی: هر یک از جلوه‌های زیبایی تو به گونه‌ای متفاوت و در شکل‌های مختلف نمایان شده است.

هوش مصنوعی: به هر کجا که رفت، دیگر نمی‌توانست صبر خود را کنترل کند و عقلش را از دست داد.

هوش مصنوعی: او به آرامی خواسته‌هایش را کنترل کرد و با دقت تمام، از هر دو طرف خود را در درونش جمع کرد.

هوش مصنوعی: ای پادشاه، من هم‌ همچون گدای تو هستم و هدف من تنها مقدر توست.

هوش مصنوعی: چندین انسان گم‌گشته داریم که مانند گوی بی‌سر و پا، به هر سمتی در حال دویدن هستند.

هوش مصنوعی: گاهی بر درِ میخانه می‌نشینم و گاهی هم به سوی تو، که قبله‌ی مناجات و راز و نیازم هستی، رو می‌آورم.

هوش مصنوعی: گاه محبت و صلح می‌ورزی و گاه درگیر جنگ و نزاع هستی، گاهی شیرینی‌های زندگی را به من می‌چشانی و گاهی تلخی‌ها را به من تحمیل می‌کنی.

هوش مصنوعی: آیا ممکن است که من را از خودم رها کنی و جامی از شراب‌های ویژه به من بدهی؟

هوش مصنوعی: من به اندازه‌ای غرق در خودم هستم که نمی‌توانم از حال خودم باخبر شوم.

هوش مصنوعی: اگر در این آرزو موفق نشوی، به‌راستی چه انسانی پست و بی‌ارزش هستی که هیچ‌کس را نمی‌شناسی.

هوش مصنوعی: به من اجازه بده که به جمع افرادی که دچار درد و عشق هستند بپیوندم و در میان آنها پناه بگیرم.

هوش مصنوعی: سرم را به خاک پای آنها می‌گذارم و از دعای آنها برای حفظ جانم بهره‌مند می‌شوم.

هوش مصنوعی: به خاطر مشغله‌های زندگی، یادآوری داستان‌های زیبا و شاد، لحظاتی خوش برایم ایجاد می‌کند.