هوش مصنوعی: هوش و درک مجنون به گونه‌ای است که از دستورات عقل و منطق خارج شده است.

هوش مصنوعی: او گاهی به خرابه‌ای می‌رفت و با صدای بلند و اشک‌ریزان به lament و گریه می پرداخت.

هوش مصنوعی: گاهی اوقات مانند سایه‌ای که به زمین می‌افتد، در کنار هر دیواری قرار می‌گیری.

هوش مصنوعی: گاهی همچون آفتاب در آسمان، با محبت خود را در معرض دعوت و محبت دیگران قرار می‌دهی.

هوش مصنوعی: گاهی با مژگانش به آستان او نزدیک می‌شدی، مانند سگی که بر آستان دراز کشیده است.

هوش مصنوعی: گفت دوست با آن فرد دانا که تو این همه در این مکان چرا هستی؟

هوش مصنوعی: محبت کردن و تملق گفتن چه تفاوتی دارد و چگونه می‌توان به جای این رفتارها، به دلی پاک و بی‌ریا نزدیک شد؟

هوش مصنوعی: هیچ تصویری بر دیوار ندارد، پس چرا باید در برابر همتایش سجده کرد؟

هوش مصنوعی: از این علف‌های بی‌ارزش چه انتظاری داری؟ وقتی که گلی رشد نکرده است، چه عطر و بویی می‌توانی از آن انتظار داشته باشی؟

هوش مصنوعی: گفت سکوت کن، زیرا این جایگاه، مخصوص کسی است که به هر یک از موهایم، آرزویی وابسته است.

هوش مصنوعی: داستانی است از لیلی که در هر ذره‌ای از وجودم، تمایل و کششی به سوی او دارم.

هوش مصنوعی: در اینجا هیچ دری نیست که باز باشد و بر آن در، هیچ‌کس گذری نداشته باشد.

هوش مصنوعی: در اینجا دیواری وجود ندارد که کسی به آن تکیه داده باشد.

هوش مصنوعی: این جا گلی روییده نیست که کسی به آن دست نزنیده باشد و مورد توجه قرار نگرفته باشد.

هوش مصنوعی: هر کاری که انجام می‌دهم، به خاطر یاد تو دچار اضطراب و بی‌قراری هستم. آرزوی تو همیشه در ذهنم است.

هوش مصنوعی: عشق ورزی و محبت کردن در جمع دوستان و یاران، خاصیتی است که فقط برای وفاداران و پابرجاهاست.

هوش مصنوعی: سنگدل کسی است که وقتی به محل محبوبش می‌رسد، نمی‌تواند از فکر و آرامش خود فاصله بگیرد و تحت تأثیر قرار نمی‌گیرد.

هوش مصنوعی: دیوانگی و بی‌قراری باعث نمی‌شود که شخصی هنجارها و زیبایی‌های زندگی را رها کند و از عقل و خرد خود دور شود.

هوش مصنوعی: شاید داستان عشق او را با در و دیوارش در میان بگذارد و رازی را فاش کند.